lú mǐ
lú hú
lú què
lú láng
lú biǎn
lú báo
lú quǎn
lú tíng
lú yī
lú lǐ
lú qí
lú shā
lú qín
lú gǒu
lú gé
lú zhì
lú shēng
lú jú
lú bǐ
lú nǚ
lú luò
lú lú
lú zhì
lú fū
lú bù
lú bó
lú gōng
lú tóng
lú pú
lú liè
lú dōu
lú jiā
lú mù
lú wáng
lú shǐ
lú ér
lú qián
lú jī
xuán hú
èr hú
bǎn hú
chái hú
dǐng hú
diāo hú
lú hú
zuó hú
pō hú
xuán hú
pān hú
hán hú
lán hú
bào hú
láng hú
qǐ hú
féi hú
gǔ hú
kuài hú
màn hú
bá hú
má hú
zhuì hú
zī hú
dōng hú
chán hú
hán hú
xī hú
lóng hú
hé hú
zhū hú
sān hú
lǐng hú
shāng hú
zhōng hú
ān hú
jiāo hú
dà hú
jīng hú
rán hú
mí hú
zá hú
jī hú
nì hú
zǐ hú
yún hú
hán hú
shān hú
hú hú
shì hú
fēng hú
jiàn hú
jiǎ hú
mó hú
lín hú
tí hú
fén hú
chóu hú
sì hú
fēng hú
jié hú
gāo hú
diāo hú
qiū hú
ào hú
diāo hú
màn hú
wǔ hú
jiǔ hú
yē hú
chuí hú
xùn hú
yuǎn hú
qiāng hú
màn hú
⒈ 谓笑声发于喉间。参见“胡卢”。
引宋苏轼《石芝》诗：“主人相顾一抚掌，满堂坐客皆卢胡。”
明胡应麟《诗薮·唐下》：“数诗浅俗鄙夷，即与所讥不类，寧免大雅卢胡。”
状声词。形容在喉间的笑声。
卢lú（Lú）姓。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。