qǐ āi
qǐ jiào
qǐ liǎng
qǐ mǐ
qǐ lián
qǐ yǎng
qǐ lín
qǐ jū
qǐ yòu
qǐ shì
qǐ shù
qǐ qiú
qǐ mì
qǐ xiū
qǐ fó
qǐ fú
qǐ xián
qǐ dí
qǐ jǐn
qǐ bìng
qǐ jiǎ
qǐ huò
qǐ duó
qǐ huó
qǐ jū
qǐ fàn
qǐ tuì
qǐ yuán
qǐ cí
qǐ shù
qǐ yí
qǐ xiáng
qǐ tóu
qǐ qī
qǐ gài
qǐ xiāng
qǐ fán
qǐ mù
qǐ dài
qǐ zāng
qǐ dá
qǐ yǔ
qǐ ēn
qǐ yán
qǐ pó
qǐ qiǎo
qǐ qǔ
qǐ shēn
qǐ hán
qǐ hú
qǐ lì
qǐ suǒ
qǐ tǎo
qǐ huà
qǐ liáng
qǐ cáng
qǐ guī
qǐ rén
qǐ gài
qǐ qǐng
qǐ yuán
qǐ huī
qǐ chóu
qǐ huǒ
qǐ jiè
qǐ líng
qǐ méng
qǐ ér
qǐ shī
qǐ jiǎn
qǐ hái
qǐ sì
qǐ liáng
qǐ wài
qǐ yán
qǐ shí
qǐ zǐ
qǐ yín
qǐ hé
qǐ dài
qǐ gào
qǐ mìng
jiǎ hú
bào hú
fēng hú
màn hú
bǎn hú
màn hú
diāo hú
qiū hú
shì hú
sì hú
nì hú
xùn hú
pō hú
pān hú
zuó hú
chóu hú
kuài hú
lán hú
zhōng hú
jiǔ hú
zhuì hú
xuán hú
lǐng hú
dōng hú
zī hú
zá hú
tí hú
hé hú
lóng hú
chái hú
lú hú
jīng hú
hán hú
mí hú
yún hú
zǐ hú
hán hú
qǐ hú
rán hú
chuí hú
láng hú
hú hú
gǔ hú
féi hú
shāng hú
hán hú
jiāo hú
xī hú
ào hú
dà hú
sān hú
fén hú
dǐng hú
fēng hú
ān hú
chán hú
shān hú
màn hú
èr hú
qiāng hú
má hú
jiàn hú
diāo hú
xuán hú
wǔ hú
gāo hú
mó hú
zhū hú
yuǎn hú
jié hú
lín hú
bá hú
jī hú
diāo hú
yē hú
⒈ 汉魏时对胡僧的蔑称。胡，古代泛称西方和北方各少数民族。
引三国魏嵇康《宅无吉凶摄生论》：“多食不消含黄丸，而筮祝谴祟或从乞胡求福者，凡人皆所笑之。”
范文澜蔡美彪等《中国通史》第二编第四章第三节：“胡僧在汉魏时守戒律而被轻视为乞胡。”
乞qǐ(1)（动）向人讨；乞求：～食｜～援｜～降｜～哀。(2)（Qǐ）姓。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。