jī dìng
jī gù
jī lǎn
jī dù
jī mìng
jī bū
qǐ shǒu
jī shěn
jī gù
jī màn
jī hé
jī chí
jī diàn
jī suàn
jī ruò
jī kǎo
jī gòu
jī kuí
jī jiǎn
jī zhēng
jī móu
jī liú
jī kuò
jī jù
jī fú
jī dài
jī fú
jī lùn
jī hóng
jī qín
jī hú
jī yì
jī pán
jī chéng
jī yān
jī qiú
jī cān
jī rèn
jī bèi
jī chá
jī gǔ
jī suǒ
jī chéng
jī shì
jī yā
jī zhì
jī chá
jī tiān
jī jìn
jī tíng
jī yí
qǐ sǎng
jī wèn
jī hé
jī bài
jī yán
jī zhì
jī jiǎo
jī lǐ
jī fáng
jī tóng
jī shān
jī yǎng
jī yàn
jī jiào
fēng hú
sì hú
zǐ hú
láng hú
chóu hú
fén hú
xùn hú
lǐng hú
jiāo hú
qiāng hú
màn hú
jiàn hú
gāo hú
jiǔ hú
jié hú
yē hú
sān hú
zhuì hú
hán hú
fēng hú
shān hú
pō hú
wǔ hú
diāo hú
yún hú
ān hú
bá hú
lán hú
chuí hú
lóng hú
shì hú
dōng hú
kuài hú
diāo hú
zhōng hú
bǎn hú
màn hú
chái hú
zī hú
jiǎ hú
zuó hú
lín hú
shāng hú
gǔ hú
nì hú
qǐ hú
tí hú
mó hú
hán hú
zhū hú
qiū hú
xuán hú
màn hú
jī hú
yuǎn hú
hé hú
chán hú
xī hú
bào hú
jīng hú
dà hú
zá hú
ào hú
hán hú
xuán hú
hú hú
mí hú
lú hú
èr hú
rán hú
féi hú
pān hú
diāo hú
dǐng hú
má hú
⒈ 古族名。 匈奴的别种。
引《周书·异域传上·稽胡》：“稽胡一曰步落稽，盖匈奴别种， 刘元海五部之苗裔也。或云山戎赤狄之后。”
《资治通鉴·梁武帝大同元年》：“稽胡刘蠡升，自孝昌以来，自称天子。”
1. 停留：稽留。稽滞。
2. 考核：稽核。稽查。稽考。无稽之谈。
3. 计较：反唇相稽。
4. 至。
5. 姓。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。