wǔ hú
sān hú
shān hú
mó hú
pān hú
jiǎ hú
qiāng hú
diāo hú
qǐ hú
xùn hú
xuán hú
hán hú
hú hú
kuài hú
yuǎn hú
chuí hú
chóu hú
lú hú
má hú
màn hú
gāo hú
sì hú
jī hú
hán hú
zī hú
chán hú
qiū hú
chái hú
xuán hú
zhū hú
ān hú
gǔ hú
yún hú
zhuì hú
diāo hú
fén hú
lín hú
hé hú
pō hú
màn hú
lǐng hú
xī hú
dǐng hú
lán hú
hán hú
zhōng hú
diāo hú
zǐ hú
jiāo hú
bǎn hú
ào hú
shāng hú
féi hú
màn hú
shì hú
dōng hú
yē hú
jié hú
fēng hú
jiàn hú
tí hú
dà hú
bá hú
fēng hú
jiǔ hú
láng hú
rán hú
lóng hú
nì hú
bào hú
èr hú
zuó hú
zá hú
mí hú
jīng hú
⒈ 粗而没有文理的帽带，武士冠缨。
引晋左思《魏都赋》：“三属之甲，縵胡之缨。”
南朝梁沉约《悯国赋》：“育青蟣於玄胄，垂葆髮於縵胡。”
唐刘禹锡《许州文宣王新庙碑》：“矜甲胄者知根於忠信，服縵胡者不敢侮逢掖。”
⒉ 借指兵卒。
引《新唐书·儒学传序》：“禄山之祸，两京所藏，一为炎埃，官幐私褚，丧脱几尽，章甫之徒，劫为縵胡。”
武士系帽的缨带。
缦màn（名）〈书〉没有花纹的丝织品。
胡读音：hú胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。