pū dùn
yān dùn
cù dùn
zhǐ dùn
jiā dùn
jú dùn
xuàn dùn
wán dùn
zhèn dùn
shāng dùn
cuān dùn
chè dùn
duàn dùn
zhōng dùn
fèi dùn
chén dùn
kūn dùn
gé dùn
shuì dùn
shěn dùn
jǐn dùn
zhì dùn
tuí dùn
tà dùn
zhěng dùn
hào dùn
què dùn
chuí dùn
dēng dùn
sù dùn
diān dùn
ān dùn
jiāo dùn
tà dùn
chéng dùn
bà dùn
wěi dùn
bìng dùn
táo dùn
wō dùn
huǐ dùn
cuò dùn
jǐ dùn
lǔ dùn
jìn dùn
qǐn dùn
tí dùn
hào dùn
háng dùn
guī dùn
méng dùn
yíng dùn
dǒu dùn
qīng dùn
nán dùn
dǎo dùn
fàng dùn
bù dùn
pí dùn
tà dùn
bò dùn
diāo dùn
yú dùn
tuī dùn
jì dùn
zhì dùn
mí dùn
bó dùn
chí dùn
gé dùn
gòng dùn
diē dùn
jiāng dùn
yī dùn
qián dùn
léi dùn
chuò dùn
dǎ dùn
fá dùn
kùn dùn
jìn dùn
wāng dùn
guǎn dùn
péi dùn
qiān dùn
jú dùn
zhǔn dùn
dòu dùn
nú dùn
huāng dùn
láo dùn
bù dùn
mò dú
dì dùn
hàn dùn
cuò dùn
mián dùn
yī dùn
zhū dùn
guān dùn
wú dùn
pái dùn
yáo dùn
yì dùn
jí dùn
niú dùn
āi dùn
huī dùn
⒈ 亦作“尩顿”。亦作“尫顿”。
⒉ 衰病困顿。
引《三国志·魏志·管宁传》：“詔书问青州刺史程喜 ：‘ 寧为守节高乎，审老疾尩顿邪？’”
⒊ 指衰病困顿之身。
引《宋书·范晔传》：“輒督厉尫顿，死而后已。”
尪wāng(1)（名）胫、脊或胸部弯曲的病。(2)（形）瘦弱。
顿读音：dùn,dú[ dùn ]1.稍停：他～了一下，又接着往下说。
2.书法上指用力使笔着纸而暂不移动：一横的两头都要～一～。
3.（头）叩地；（脚）跺地：～首。～足。
4.处理；安置：整～。安～。
5.立刻；忽然：～然。～悟。～生邪念。
6.用于吃饭、斥责、劝说、打骂等行为的次数：一天三～饭。被他说了一～。
7.姓。
8.疲乏：困～。劳～。