chuí dùn
léi dùn
guī dùn
jí dùn
jì dùn
què dùn
yíng dùn
diān dùn
lǔ dùn
wō dùn
fá dùn
hàn dùn
dǎ dùn
qǐn dùn
chéng dùn
hào dùn
mò dú
jǐ dùn
tà dùn
táo dùn
jiāo dùn
pái dùn
niú dùn
gé dùn
guǎn dùn
pū dùn
méng dùn
fàng dùn
yáo dùn
jǐn dùn
dòu dùn
chí dùn
pí dùn
dì dùn
cù dùn
mí dùn
bà dùn
shāng dùn
tà dùn
bó dùn
zhōng dùn
qián dùn
ān dùn
yú dùn
cuò dùn
chuò dùn
chén dùn
zhèn dùn
hào dùn
jìn dùn
zhì dùn
tuī dùn
guān dùn
zhū dùn
mián dùn
nú dùn
fèi dùn
wán dùn
yī dùn
shěn dùn
sù dùn
kūn dùn
cuò dùn
bù dùn
shuì dùn
yì dùn
tí dùn
láo dùn
qiān dùn
jú dùn
diē dùn
cuān dùn
huāng dùn
gé dùn
chè dùn
bò dùn
duàn dùn
jú dùn
bù dùn
wěi dùn
jìn dùn
qīng dùn
bìng dùn
yān dùn
kùn dùn
péi dùn
diāo dùn
nán dùn
xuàn dùn
tuí dùn
zhǐ dùn
jiāng dùn
huī dùn
tà dùn
gòng dùn
dēng dùn
wāng dùn
zhǔn dùn
dǒu dùn
dǎo dùn
yī dùn
háng dùn
āi dùn
zhì dùn
wú dùn
jiā dùn
huǐ dùn
zhěng dùn
⒈ 语言哽塞，停顿。
引郭沫若《我的童年》第一篇四：“乡下人的眼泪本来是很容易出来的，只要你在悲哀的地方把声音拖得长些，多加得几个悲哀的嗝顿。”
高晓声《李顺大造屋》八：“一提到材料，老书记沉吟不语，打起嗝顿来，弄得顺大心也一颤，觉得不妙。”
嗝gé(1)（名）禽鸟鸣声。(2)（名）气逆作声。亦叫“打嗝儿”。
顿读音：dùn,dú[ dùn ]1.稍停：他～了一下，又接着往下说。
2.书法上指用力使笔着纸而暂不移动：一横的两头都要～一～。
3.（头）叩地；（脚）跺地：～首。～足。
4.处理；安置：整～。安～。
5.立刻；忽然：～然。～悟。～生邪念。
6.用于吃饭、斥责、劝说、打骂等行为的次数：一天三～饭。被他说了一～。
7.姓。
8.疲乏：困～。劳～。