mán gǔ
mán huò
mán fǔ
mán dàn
mán mò
mán shū
mán yān
mán máo
mán jiāo
mán chán
mán yǔ
mán yāo
mán chǔ
mán yí
mán chóng
mán huì
mán zhǐ
mán jué
mán zú
mán yín
mán yīn
mán jīng
mán mò
mán fāng
mán yáo
mán chá
mán zhàng
mán tíng
mán gàn
mán wéi
mán yáo
mán wáng
mán luò
mán shì
mán jiān
mán mò
mán sài
mán jìn
mán lǐ
mán biān
mán huā
mán yǒng
mán yě
mán niáng
mán jūn
mán yì
mán sú
mán yí
mán lǐ
mán dǐ
mán jī
mán liáo
mán zi
mán qí
mán tuó
mán cūn
mán shēng
mán gōng
mán zhuāng
mán bào
mán zuǒ
mán xián
mán qiáng
mán jūn
mán zhā
mán pái
mán xuē
mán tóng
mán huāng
mán jǐn
mán nú
mán qiú
mán chuáng
mán zhān
mán kē
mán jiāng
mán tǔ
mán hàn
mán jì
mán shì
mán xià
mán dòng
mán nán
mán mín
mán tóu
mán téng
mán gū
mán lì
mán zuò
mán huà
mán gē
mán guǎng
mán xuē
mán guǒ
mán chù
mán zuò
mán zōu
mán pó
mán guō
mán ér
mán hèng
mán qiáng
mán kòu
mán lì
mán xìng
mán chuí
mán mán
mán jiǔ
mán bó
mán fú
mán jīng
mán qín
mán rén
mán lì
mán pí
mán chù
mán jiǎo
mán xī
mán zhēn
mán tóng
mán kè
mán bù
mán chuán
mán dí
mán qì
mán bó
mán chàng
mán hé
mán mò
fǔ kuài
mán lǔ
⒈ 旧时对西南方少数民族的蔑称。
引唐玄奘《大唐西域记·迦摩缕波国》：“此国东山阜连接，无大国都，境接西南夷，故其人类蛮獠矣。”
宋孔平仲《孔氏谈苑·朱砂膏治白花蛇毒》：“州连蛮獠，三月草长蛇盛，则当防戍。”
康有为《大同书》甲部第一章：“华族寒门，别若鸟鱼；蛮獠都士，絶出智愚。”
蛮mán(1)（形）粗野；凶恶；不通情理：野～｜～不讲理。(2)（名）我国古代称南方的民族。(3)（副）〈方〉很；挺：～好。
獠读音：liáo獠liáo〔獠牙〕露在嘴外的长牙。