mán chuáng
mán wáng
mán tóng
mán lì
mán hèng
mán shēng
mán chàng
mán chá
mán sú
mán zhǐ
mán pó
mán pí
mán qì
mán xuē
mán zuǒ
mán hé
mán lǐ
mán shì
mán xián
mán qiáng
mán jìn
mán yān
mán zi
mán huà
mán guǒ
mán bó
mán zú
mán yě
mán qí
mán nán
mán zōu
mán kē
mán jǐn
mán yí
mán luò
mán guǎng
mán guō
mán tǔ
mán zhàng
mán lì
mán mín
mán mò
mán yīn
mán chuí
mán lì
mán yí
mán jīng
mán biān
mán máo
mán zuò
mán jiān
mán kòu
fǔ kuài
mán niáng
mán jūn
mán dòng
mán dàn
mán wéi
mán yǔ
mán tíng
mán zhā
mán dǐ
mán chù
mán jūn
mán yáo
mán tuó
mán chóng
mán huò
mán mán
mán gǔ
mán pái
mán chù
mán shì
mán jì
mán jué
mán liáo
mán nú
mán jiǎo
mán qiáng
mán bù
mán chán
mán jīng
mán rén
mán zhēn
mán chuán
mán fú
mán jī
mán huāng
mán yín
mán tóng
mán yǒng
mán jiāng
mán lǐ
mán gū
mán xìng
mán gàn
mán xuē
mán yāo
mán mò
mán dí
mán mò
mán qín
mán lǔ
mán fǔ
mán fāng
mán huā
mán zuò
mán xià
mán jiāo
mán huì
mán shū
mán chǔ
mán zhān
mán gōng
mán yì
mán ér
mán yáo
mán bào
mán tóu
mán cūn
mán jiǔ
mán bó
mán gē
mán mò
mán zhuāng
mán xī
mán sài
mán téng
mán kè
mán hàn
mán qiú
bái jīng
chéng jīng
pī jīng
huáng jīng
chāi jīng
zhēn jīng
hán jīng
jīn jīng
chái jīng
fù jīng
dà jīng
mǔ jīng
cún jīng
liǎng jīng
huà jīng
guān jīng
sān jīng
fēn jīng
guān jīng
jí jīng
mán jīng
shān jīng
chǔ jīng
shí jīng
bù jīng
zǐ jīng
qì jīng
wèn jīng
zhuō jīng
bān jīng
tián jīng
jiàn jīng
lǎo jīng
xī jīng
⒈ 古代称长江流域中部荆州地区，即春秋楚国的地方。亦指这一地区的人。
引《诗·小雅·采芑》：“蠢尔蛮荆，大邦为讎。”
朱熹集传：“蛮荆，荆州之蛮也。”
《后汉书·李膺传》：“緄前讨蛮荆，均吉甫之功。”
宋欧阳修《金鸡》诗：“蛮荆鲜人秀，厥美为物怪。”
郭沫若《中国古代社会研究》第二篇序说：“一直到周宣王的时候， 长江流域的中部都还是所谓蛮荆，所谓南蛮。”
蛮mán(1)（形）粗野；凶恶；不通情理：野～｜～不讲理。(2)（名）我国古代称南方的民族。(3)（副）〈方〉很；挺：～好。
荆读音：jīng荆jīng(1)（名）落叶灌木；叶子有长柄；掌状分裂；花小；蓝紫色。枝条可用来编筐篮。(2)（名）（Jīnɡ）姓。