mán jiān
mán yān
mán lì
mán zi
mán xuē
mán nán
mán luò
mán xià
mán mò
mán mán
mán kòu
mán tíng
mán gǔ
mán bó
mán shì
mán kè
mán niáng
mán jiǔ
mán lì
mán yāo
mán gàn
mán chuí
mán tuó
mán chù
mán jìn
mán ér
mán bó
mán lǔ
mán mò
mán yín
mán yí
mán wéi
mán rén
mán zōu
mán jiāo
mán qì
mán huì
mán zhā
mán qiáng
mán gōng
mán mò
mán huā
mán shū
mán chàng
mán zuò
mán qiú
mán jūn
mán yǒng
mán yě
mán yí
mán jīng
mán jīng
mán chǔ
mán zhēn
mán hèng
mán sú
mán fǔ
mán yīn
mán chá
mán chóng
mán mò
mán chuáng
mán nú
mán chuán
mán dàn
mán xuē
mán bù
mán chán
mán tóng
mán máo
mán chù
mán jiāng
mán guǎng
mán qiáng
mán tǔ
mán liáo
mán xìng
mán shēng
mán gē
mán lì
mán pó
mán qí
mán zuò
mán jué
mán yì
mán fāng
mán xián
fǔ kuài
mán yáo
mán kē
mán wáng
mán cūn
mán biān
mán zhàng
mán yáo
mán shì
mán sài
mán gū
mán jì
mán pí
mán zuǒ
mán xī
mán dí
mán dǐ
mán zú
mán zhǐ
mán téng
mán zhān
mán jiǎo
mán qín
mán tóu
mán lǐ
mán guǒ
mán guō
mán hàn
mán huò
mán mín
mán jǐn
mán huà
mán bào
mán yǔ
mán lǐ
mán jī
mán jūn
mán pái
mán dòng
mán huāng
mán fú
mán zhuāng
mán hé
mán tóng
chuī biān
xiān biān
míng biān
guāng biān
tíng biān
lián biān
zhě biān
yú biān
zhēng biān
lóng biān
yín biān
jiā biān
zhù biān
mǎ biān
diàn biān
zǔ biān
zhí biān
fǎ biān
jìng biān
yáng biān
pú biān
fǎn biān
bǐng biān
zhuó biān
jī biān
jìng biān
zèng biān
tóu biān
guà biān
sī biān
jié biān
jiào biān
zhì biān
yáo biān
líng biān
xiǎng biān
zhī biān
lóng biān
cháng biān
kuáng biān
dān biān
mán biān
chī biān
zuì biān
gāng biān
yáng biān
sǔn biān
tiáo biān
zhú biān
huǒ biān
tiě biān
niú biān
chì biān
gǔ biān
zhā biān
hòu biān
⒈ 西南少数民族用以驱使牲畜的用具。
引宋范成大《桂海虞衡志·志器》：“蛮鞭，刻木节节如竹根，朱墨间漆之，长纔四五寸，其首有铁环，贯二皮条，以策马。”
蛮mán(1)（形）粗野；凶恶；不通情理：野～｜～不讲理。(2)（名）我国古代称南方的民族。(3)（副）〈方〉很；挺：～好。
鞭读音：biān鞭biān(1)（名）鞭子；赶牲口的用具：皮～。(2)（名）古代的一种兵器；用铁做成；有节：钢～｜竹节～。(3)（名）成串的爆竹：～炮。(4)（动）鞭打：～马。