mán ér
mán mò
mán máo
mán liáo
mán xián
mán nán
mán kòu
mán jīng
mán nú
mán chàng
mán bào
mán yáo
mán zuò
mán qì
mán niáng
mán qiáng
mán gǔ
mán dǐ
mán fāng
mán xià
mán gàn
mán huò
mán zhǐ
mán chǔ
mán bù
mán chuán
mán yāo
mán hé
mán jiāng
mán zōu
mán pái
mán fú
mán mán
mán chóng
mán lǐ
mán yì
mán chù
mán yáo
mán tóng
mán qiáng
mán chù
mán zhān
mán mò
mán jūn
mán tíng
mán tóu
mán jiǎo
mán yīn
mán bó
mán dàn
mán huì
mán lì
mán yí
mán qín
mán jī
mán chán
mán gē
mán yí
mán pí
mán téng
mán shēng
mán zhā
mán yān
mán jīng
mán bó
mán sài
mán dòng
mán tǔ
mán shì
mán jìn
mán kē
fǔ kuài
mán hàn
mán mò
mán yǒng
mán guǒ
mán qiú
mán xuē
mán guō
mán zi
mán jiāo
mán gōng
mán yín
mán qí
mán yǔ
mán zuò
mán jì
mán zú
mán chuí
mán wéi
mán xuē
mán shū
mán jiǔ
mán xìng
mán tóng
mán tuó
mán zhàng
mán shì
mán gū
mán hèng
mán biān
mán jué
mán chuáng
mán sú
mán luò
mán fǔ
mán huāng
mán zhuāng
mán mín
mán chá
mán zuǒ
mán lǔ
mán kè
mán lì
mán lì
mán xī
mán mò
mán huà
mán cūn
mán huā
mán jiān
mán dí
mán guǎng
mán zhēn
mán pó
mán rén
mán lǐ
mán wáng
mán jǐn
mán jūn
mán yě
jiāng zuǒ
lǘ zuǒ
guān zuǒ
rèn zuǒ
lǐng zuǒ
huái zuǒ
liáo zuǒ
xiāng zuǒ
zhèng zuǒ
sān zuǒ
jì zuǒ
pì zuǒ
yáng zuǒ
chǔn zuǒ
xū zuǒ
shàng zuǒ
zhī zuǒ
fù zuǒ
máng zuǒ
dào zuǒ
tǎn zuǒ
cān zuǒ
mán zuǒ
biǎo zuǒ
qí zuǒ
pān zuǒ
bān zuǒ
⒈ 即蛮夷。 隋唐时语。参见“蛮夷”。
引北魏郦道元《水经注·沅水》：“武陵有五溪，谓雄溪、樠溪、无溪、酉溪、辰溪。其一焉，夹溪悉是蛮左所居，故谓此蛮五溪蛮也。”
《周书·乐逊传》：“民多蛮左，未习儒风。”
清王鸣盛《十七史商榷·北史合魏齐周隋书三·蛮左》：“《隋地志》末段云：‘ 南郡夷陵诸郡，多杂蛮左。’……蛮左，即蛮夷，乃当时语。”
蛮mán(1)（形）粗野；凶恶；不通情理：野～｜～不讲理。(2)（名）我国古代称南方的民族。(3)（副）〈方〉很；挺：～好。
左读音：zuǒ左zuǒ(1)基本义：（名）左面；面向南时靠东的一边：（名）左面；面向南时靠东的一边(2)（名）东：山～（太行山以东的地方；过去也专指山东省）。(3)（形）偏；斜；不正常：～脾气｜～道旁门。(4)（动）错；不对头：想～了｜说～了。(5)（形）相反：意见相～。(6)（形）进步的；革命的：～联｜～派｜～翼作家。(7)〈书〉同‘佐’。(8)姓。