míng kē
míng yù
míng jiā
míng jiōng
míng chán
míng háo
míng gōng
míng zhōng
míng náo
míng cí
míng zhù
míng hào
míng fèi
míng fú
míng ráo
míng yú
míng niǎo
míng yín
míng láng
míng zhà
míng kòng
míng jú
míng lài
míng gù
míng luán
míng jì
míng zhǐ
míng jī
míng āi
míng xiāo
míng shé
míng chén
míng huán
míng xián
míng líng
míng xiāo
míng lù
míng yuè
míng shāo
míng biāo
míng gāo
míng yì
míng tuó
míng qióng
míng jīn
míng luán
míng zhēng
míng zàn
míng bāo
míng pèi
míng duó
míng gāo
míng hǒu
míng bēi
míng huáng
míng shé
míng chī
míng pí
míng yuè
míng hú
míng zhà
míng jiào
míng dào
míng dàn
míng qiān
míng qiào
míng kē
míng fàng
míng qín
míng tuān
míng zào
míng yā
míng xiǎng
míng lǘ
míng jiāng
míng tóng
míng bì
míng yǔ
míng yuàn
míng shí
míng tiáo
míng shì
míng quán
míng huǒ
míng qiú
míng suō
míng biāo
míng biān
míng wén
míng yù
míng jú
míng shù
míng dú
míng dí
míng gǔ
míng zhào
míng shēng
míng jué
míng nòng
míng áo
míng lín
míng náo
míng tiáo
míng yīng
míng shén
míng jiàn
míng huáng
míng hé
míng bì
míng shèng
míng qì
míng nù
míng chún
míng què
míng zhuàn
míng shā
míng qín
míng cáo
míng guān
míng wā
míng lǔ
míng duò
míng zhēng
míng jú
míng qí
míng nuò
míng fèng
míng zòu
míng jī
míng xiào
míng tuò
míng shù
míng dí
míng guō
míng gǔ
míng sī
míng luó
míng lǜ
míng hū
míng jú
míng jiǎo
míng jiāng
míng kǔn
míng jī
míng dòng
míng jiá
míng yuān
míng lǔ
míng jiū
míng hū
míng biāo
míng dāng
míng láng
míng huàn
míng sè
míng jiā
míng zōu
míng lián
míng xián
míng yuān
míng xián
míng xián
míng lì
míng tuó
míng huáng
míng hóu
míng qìng
míng wǔ
míng tān
míng sī
míng lǜ
míng guǎn
míng jiàn
míng yàn
⒈ 敲击钲、铙或锣。古代常用作起程的信号。
引明沉璟《义侠记·奇功》：“听鸣鉦，解奸徒向高唐远行。”
清袁枚《随园诗话》卷二：“今人开舡鸣鉦，未知起于何时。”
柳子戏《孙安动本》第一场：“当朝首相，鸣钲开道旌旗扬，前护后拥朝堂上，满朝文武俱景仰。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
钲读音：zhēng,zhèng[ zhēng ]1. 古代的一种乐器，用铜做的，形似钟而狭长，有长柄可执，口向上以物击之而鸣，在行军时敲打。