míng huàn
míng hǒu
míng zòu
míng yù
míng zhuàn
míng hú
míng fú
míng tiáo
míng sī
míng yàn
míng xiāo
míng kòng
míng quán
míng sī
míng tān
míng biān
míng qiú
míng fàng
míng huáng
míng dào
míng jú
míng wā
míng shé
míng jī
míng kē
míng náo
míng fèng
míng jiāng
míng láng
míng gāo
míng guō
míng zhù
míng xiào
míng jiā
míng pí
míng āi
míng jiǎo
míng lǜ
míng chén
míng jiāng
míng xiǎng
míng jiàn
míng jué
míng xiāo
míng yuān
míng huán
míng hū
míng gù
míng dú
míng náo
míng què
míng shén
míng gāo
míng dāng
míng yì
míng nuò
míng lù
míng yú
míng cáo
míng chī
míng chán
míng tuó
míng jiōng
míng jú
míng chún
míng tuó
míng yuàn
míng tiáo
míng shù
míng lài
míng luán
míng yǔ
míng gōng
míng cí
míng dòng
míng zhǐ
míng luó
míng lǔ
míng shì
míng qín
míng tuān
míng kǔn
míng duó
míng qìng
míng wǔ
míng niǎo
míng guān
míng dí
míng suō
míng huáng
míng hào
míng luán
míng háo
míng jī
míng jiá
míng yuè
míng lín
míng lǜ
míng jiū
míng qí
míng qiào
míng yā
míng kē
míng bāo
míng tóng
míng yuān
míng zào
míng bì
míng áo
míng fèi
míng jīn
míng biāo
míng sè
míng ráo
míng xián
míng gǔ
míng jiàn
míng shāo
míng biāo
míng zàn
míng hóu
míng shù
míng zhà
míng xián
míng shé
míng jú
míng zhào
míng jì
míng qiān
míng hé
míng huáng
míng jī
míng zhōng
míng lián
míng yín
míng lǘ
míng zhēng
míng qióng
míng hū
míng zhà
míng jiā
míng láng
míng lì
míng nù
míng duò
míng wén
míng lǔ
míng shēng
míng pèi
míng bì
míng guǎn
míng shā
míng shí
míng yuè
míng yù
míng zōu
míng dí
míng xián
míng qì
míng bēi
míng jiào
míng tuò
míng nòng
míng huǒ
míng qín
míng gǔ
míng biāo
míng dàn
míng xián
míng zhēng
míng shèng
míng jú
míng yīng
míng líng
⒈ 笳笛。古管乐器名。 汉时流行于西域一带少数民族地区，初卷芦叶为之，后改用竹。
引《六韬·军略》：“击雷鼓，振鼙、鐸，吹鸣笳。”
⒉ 吹奏笳笛。古代贵官出行，前导鸣笳以启路。亦作进军之号。
引三国魏曹丕《与梁朝歌令吴质书》：“从者鸣笳以启路，文学托乘於后车。”
宋王安石《晏元献挽辞》之一：“萧瑟城南路，鸣笳上九原。”
清昭槤《啸亭杂录·孝感之战》：“其垒外松棚下，餘贼方瞭望，余骤发矢伤数人，贼错愕间， 江西兵展旗鸣笳以进。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
笳读音：jiā见〔胡笳〕