míng qiào
míng zhù
míng hú
míng dàn
míng lǘ
míng xiāo
míng zhēng
míng dào
míng qiān
míng shù
míng bì
míng xiǎng
míng tuò
míng huáng
míng xián
míng tuān
míng kòng
míng wén
míng fèng
míng nòng
míng dāng
míng lín
míng yīng
míng jú
míng lián
míng líng
míng tuó
míng niǎo
míng jiàn
míng chún
míng jì
míng kǔn
míng jú
míng fèi
míng dí
míng jú
míng guān
míng yì
míng jī
míng yù
míng nù
míng shēng
míng yù
míng jiū
míng qín
míng bāo
míng yuān
míng duó
míng guō
míng sī
míng zhà
míng dú
míng zhōng
míng jī
míng jué
míng dí
míng lù
míng yú
míng gāo
míng zhēng
míng biāo
míng qìng
míng zàn
míng shù
míng biān
míng zhǐ
míng qiú
míng yuān
míng jīn
míng yuè
míng chán
míng zòu
míng jiā
míng yā
míng jiāng
míng jiàn
míng bì
míng luán
míng suō
míng huáng
míng jú
míng tiáo
míng tuó
míng shèng
míng jiào
míng lǜ
míng qì
míng gǔ
míng lǔ
míng āi
míng hū
míng luán
míng luó
míng kē
míng chén
míng xián
míng láng
míng fàng
míng zhà
míng wā
míng zào
míng hào
míng shí
míng yuè
míng sè
míng hé
míng hóu
míng náo
míng huǒ
míng duò
míng gōng
míng nuò
míng kē
míng náo
míng shì
míng yǔ
míng jiā
míng tān
míng wǔ
míng fú
míng zōu
míng guǎn
míng bēi
míng jī
míng xiào
míng què
míng shé
míng lì
míng pí
míng tóng
míng shé
míng xiāo
míng lài
míng qí
míng qióng
míng láng
míng jiāng
míng yàn
míng háo
míng cí
míng dòng
míng biāo
míng yín
míng qín
míng zhào
míng cáo
míng jiá
míng huán
míng shā
míng xián
míng ráo
míng shāo
míng jiǎo
míng sī
míng gǔ
míng gāo
míng biāo
míng quán
míng huáng
míng pèi
míng hǒu
míng jiōng
míng xián
míng gù
míng yuàn
míng zhuàn
míng shén
míng huàn
míng áo
míng chī
míng tiáo
míng hū
míng lǔ
míng lǜ
⒈ 谓谦德表著于外。
引《易·谦》：“鸣谦，贞吉。”
王弼注：“鸣者，声名闻之谓也。得位居中，谦而正焉。”
孔颖达疏：“鸣谦者谓声名也，处正得中，行谦广远，故曰鸣谦。”
南朝陈徐陵《劝进元帝表》：“出震等於勛华，鸣谦同于旦奭。”
北周庾信《贺传位于皇太子表》：“伏惟天元皇帝，惟圣作圣，惟亲尊亲，降意於与能，鸣谦於神器。”
⒉ 谓态度谦恭。
引南朝梁沉约《齐故安陆昭王碑文》：“至公以奉上，鸣谦以接下。”
《梁书·刘览传》：“既以鸣谦表性，又以难进自居，未尝造请公卿，缔交荣利。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
谦读音：qiān谦qiān（形）谦虚：～恭｜～让｜自～。