míng nuò
míng jú
míng shù
míng jī
míng tiáo
míng hé
míng duò
míng xián
míng jiā
míng wén
míng kē
míng lù
míng biāo
míng tuó
míng āi
míng quán
míng shé
míng biān
míng lǜ
míng bì
míng shēng
míng yīng
míng xián
míng kòng
míng hū
míng gōng
míng sī
míng lín
míng lǔ
míng xiāo
míng áo
míng qiú
míng jiā
míng kǔn
míng qióng
míng huáng
míng shù
míng luán
míng bì
míng chén
míng jiǎo
míng lǜ
míng fú
míng fèng
míng nù
míng jiāng
míng huáng
míng jué
míng huǒ
míng shé
míng lǘ
míng qì
míng sè
míng nòng
míng zhēng
míng xiǎng
míng wā
míng biāo
míng jiàn
míng fàng
míng bēi
míng láng
míng huán
míng guō
míng jiá
míng jiū
míng shāo
míng xián
míng yā
míng cí
míng zhǐ
míng dào
míng guǎn
míng hóu
míng yuè
míng zòu
míng zàn
míng jī
míng hū
míng yuè
míng lài
míng náo
míng xiāo
míng líng
míng dí
míng shā
míng xiào
míng bāo
míng cáo
míng wǔ
míng lǔ
míng zhào
míng chún
míng dí
míng jī
míng zào
míng dú
míng yuàn
míng qí
míng zhuàn
míng tuó
míng fèi
míng guān
míng xián
míng tiáo
míng háo
míng chī
míng gǔ
míng huáng
míng kē
míng jú
míng biāo
míng qiào
míng yuān
míng yù
míng jú
míng yuān
míng dāng
míng suō
míng zhōng
míng chán
míng qìng
míng qín
míng qiān
míng zhēng
míng jīn
míng jú
míng jiàn
míng dàn
míng qín
míng jì
míng hào
míng zhà
míng tān
míng zōu
míng shén
míng zhà
míng shì
míng tuò
míng hǒu
míng gǔ
míng yú
míng ráo
míng náo
míng luó
míng luán
míng pí
míng yì
míng shí
míng yàn
míng pèi
míng yín
míng láng
míng jiāng
míng jiào
míng niǎo
míng gāo
míng yǔ
míng lì
míng tóng
míng tuān
míng gāo
míng sī
míng huàn
míng jiōng
míng hú
míng lián
míng shèng
míng yù
míng duó
míng gù
míng dòng
míng què
míng zhù
⒈ (鸡犬等)鸣叫。
引晋陶潜《桃花源》诗：“荒路曖交通，鸡犬互鸣吠。”
清褚人穫《坚瓠馀集·雷谴逆妇》：“一日，白昼中，忽轰雷一声，觉电光红紫眩目。三妇人皆人首，而身则一牛一犬一豕，踞地鸣吠。”
⒉ 比喻骚动、叛乱。
引《文选·陈琳＜檄吴将校部曲文＞》：“是后大军所以临江而不济者，以韩约、马超逋逸迸脱，走还凉州，復欲鸣吠。”
李周翰注：“鸣吠，犹叛乱也。”
明徐渭《代云南策问》：“云南在贵州西九驛，仅一线路通行旅耳，自云南而北，以向中州，必假道於贵，万一有鸣吠之梗，则悬隔不得通。”
⒊ 谓献媚讨好。
引明沉德符《野获编·词林·杨名编修》：“盖汪为永嘉鸣吠不待言，而当时议礼诸公，自桂霍之外，如方西樵、席元山、黄敬斋、熊兆原诸公，皆表表自树，无肯扫舍人门者。自是永嘉势亦渐孤。”
⒋ 谓鸡鸣狗吠之薄技。参阅《史记·孟尝君列传》。
引《隋书·文学传·潘徽》：“所以人加脂粉，物竞琢磨，俱报稻粱，各施鸣吠。”
唐柳宗元《上江陵严司空献所著文启》：“鸣吠之能，犹希效用。”
明冯梦龙《＜智囊补＞续序》：“善用之，鸣吠之长可以逃死。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
吠读音：fèi吠fèi（动）（狗）叫：～非其主｜～影～声。