míng lài
míng dāng
míng zàn
míng qín
míng biān
míng wǔ
míng qiào
míng yàn
míng jīn
míng lì
míng xiāo
míng láng
míng jī
míng chún
míng yù
míng jú
míng hào
míng kǔn
míng zòu
míng pèi
míng zhà
míng huàn
míng qìng
míng luó
míng tuān
míng huǒ
míng jiāng
míng dào
míng háo
míng gù
míng zhōng
míng biāo
míng yuè
míng guō
míng hū
míng qí
míng gāo
míng wén
míng jiū
míng ráo
míng yú
míng náo
míng jiōng
míng shāo
míng zào
míng shēng
míng wā
míng dòng
míng fú
míng xiāo
míng hū
míng quán
míng jú
míng huán
míng nuò
míng yín
míng tuó
míng tiáo
míng jiā
míng jiàn
míng duó
míng shé
míng chī
míng láng
míng luán
míng áo
míng jiá
míng què
míng jī
míng lù
míng suō
míng yǔ
míng lǔ
míng yuān
míng gōng
míng hǒu
míng lǜ
míng xián
míng guān
míng líng
míng xián
míng zhù
míng lǘ
míng tān
míng xián
míng niǎo
míng qì
míng zhào
míng sè
míng hú
míng jì
míng zhēng
míng jī
míng tuò
míng jiào
míng tiáo
míng xiǎng
míng qín
míng gāo
míng zhà
míng shèng
míng bì
míng biāo
míng yā
míng shì
míng zhēng
míng sī
míng yuān
míng cí
míng jiǎo
míng biāo
míng guǎn
míng qiú
míng jiā
míng fèi
míng cáo
míng jú
míng sī
míng lín
míng yuàn
míng zhuàn
míng chán
míng shā
míng nòng
míng āi
míng huáng
míng chén
míng dú
míng jú
míng pí
míng shén
míng shí
míng hé
míng tuó
míng dí
míng fàng
míng huáng
míng bāo
míng shé
míng qiān
míng duò
míng dí
míng zōu
míng lǔ
míng qióng
míng kòng
míng xiào
míng lǜ
míng náo
míng yuè
míng shù
míng lián
míng shù
míng kē
míng yīng
míng zhǐ
míng gǔ
míng jué
míng fèng
míng yì
míng jiàn
míng nù
míng jiāng
míng huáng
míng xián
míng yù
míng kē
míng hóu
míng luán
míng dàn
míng bì
míng bēi
míng gǔ
míng tóng
⒈ 筝。弹拨乐器。
引南朝梁简文帝《筝赋》：“陈宝器於紈罗，抚鸣筝而动曲。”
唐李白《春日行》：“佳人当窗弄白日，絃将手语弹鸣筝。”
王鼎《焚椒录》引辽萧观音《回心院》词：“张鸣筝，恰恰语娇鶯。一从弹作房中曲，常和窗前风雨声。”
⒉ 弹筝。
引明唐顺之《永年公馆夜宿》诗：“静院无朋休对酒，高楼有女独鸣筝。”
鸣míng(1)（动）（鸟兽或昆虫）叫：鸡～｜蝉～。(2)（动）发出声音；使发出声音：雷～｜耳～。(3)（动）表达；发表（情感、意见、主张）：～谢｜～冤。
筝读音：zhēng筝zhēng(1)（名）古代弦乐器；也叫古筝。(2)（名）见“风筝”。