hú diào
hú mǔ
hú shéng
hú mào
hú rén
hú yùn
hú huà
hú hú
hú sēng
hú hé
hú xǐ
hú qín
hú fēng
hú cháng
hú jiáo
hú mò
hú dié
hú kè
hú yáng
hú yuè
hú ér
hú nòng
hú jiā
hú shì
hú lán
hú lái
hú guā
hú lí
hú fěn
hú qì
hú lōu
hú shū
hú yí
hú niǎn
hú qí
hú qiāo
hú shào
hú shān
hú chén
hú jiǎo
hú lǎo
hú làng
hú luàn
hú tóng
hú sāi
hú chě
hú lǔ
hú dié
hú tu
hú zhōu
hú shā
hú dà
hú suī
hú chá
hú dòng
hú píng
hú suī
hú qiāng
hú dì
hú gōng
hú chuáng
hú chàn
hú kǎn
hú yǐ
hú fēi
hú fēn
hú jié
hú lù
hú lú
hú shòu
hú líng
hú chá
hú rán
hú bǐng
hú shǔ
hú zī
hú zuò
hú wú
hú bù
hú lù
hú fú
hú kǎo
hú xiān
hú guì
hú dòu
hú guǐ
hú cháo
hú yán
hú lái
hú mǎ
hú gǒu
hú jiǎo
hú yǎn
hú nú
hú qìn
hú zhōu
hú lūn
hú qù
hú jī
hú dǐ
hú jiū
hú gǒu
hú dào
hú zuò
hú tán
hú xíng
hú má
hú yí
hú suàn
hú dí
hú nào
hú cái
hú jiā
hú chōu
hú piào
hú bō
hú chuài
hú chě
hú hǒng
hú tū
hú bì
hú yàn
hú yuán
hú tī
hú huā
hú chú
hú jiǎ
hú chuī
hú chòu
hú shuō
hú chuáng
hú bù
hú zōu
hú lǔ
hú sūn
hú gǔ
hú gǎo
hú níng
hú dǎo
hú fú
hú zi
hú cáo
hú běn
hú yè
hú tiān
hú shí
hú lún
hú yún
hú cāi
hú yán
hú táo
hú lù
hú tòng
hú lí
hú lóng
hú qìn
hú lú
hú yōng
hú tóu
hú chá
hú chái
hú pàn
hú bái
hú jiāo
hú lián
hú chán
hú lu
hú yuàn
hú cáo
hú rán
hú yàn
hú sān
hú ná
hú lù
hú lài
hú rán
hú bài
hú chěng
hú xīng
hú chǎn
hú qin
hú měng
hú zhěng
hú wéi
hú fēng
hú shū
hú lè
hú lù
hú dá
hú zhī
hú yǔ
hú zhā
hú nǎi
hú xū
hú qìn
hú mò
hú xì
hú chuǎng
hú tòng
hú qín
hú hùn
hú yuè
hú jī
hú liū
hú dài
我国古代北方民族的管乐器，传说由汉·张骞从西域传入，汉·魏鼓吹乐中常用之。
⒈ 我国古代北方民族的管乐器，传说由汉张骞从西域传入， 汉魏鼓吹乐中常用之。
引汉蔡琰《悲愤诗》之二：“胡笳动兮边马鸣，孤雁归兮声嚶嚶。”
唐岑参《胡笳歌送颜真卿使赴河陇》：“君不闻胡笳声最悲，紫髯緑眼胡人吹。”
宋张孝祥《浣溪沙·坐上十八客》词：“同是瀛洲册府仙，只今聊结社中莲，胡笳按拍酒如川。”
元关汉卿《五侯宴》第三折：“韵悠悠胡笳慢品，阿来来口打番言。”
清昭槤《啸亭杂录·记辛亥败兵事》：“未数里，闻胡笳声远作。”
乐器名。一种古代的吹奏乐器。汉代流行于塞北和西域一带，是汉、魏鼓吹乐中的主要乐器。因最初为胡人卷芦叶吹之以作乐，故称为「胡笳」。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
笳读音：jiā见〔胡笳〕