nǎi láng
suǒ láng
bàn láng
hé láng
pān láng
zhú láng
bīn láng
xíng láng
lìng láng
xiè láng
ruǎn láng
fù láng
chén láng
zhāi láng
bǔ láng
wǔ láng
yù láng
cūn láng
hù láng
gē láng
qīng láng
liù láng
yì láng
hù láng
tái láng
qíng láng
qián láng
ér láng
jiǎng láng
yá láng
shěng láng
tián láng
cáo láng
jǐn láng
xiāo láng
dōng láng
xuǎn láng
niǎn láng
zhǎo láng
sàn láng
fǎ láng
lín láng
zhòng láng
yù láng
jié láng
xī láng
xīng láng
huān láng
shū láng
màn láng
cái láng
sān láng
yú láng
bā láng
zhào láng
zhuàng láng
féng láng
zhā láng
shí láng
xián láng
liǔ láng
liè láng
máng láng
bù láng
huò láng
tán láng
qián láng
huā láng
biàn láng
yán láng
nǚ láng
yuán láng
jiāng láng
yǔ láng
wǎn láng
pǐn láng
sūn láng
yán láng
dùn láng
zhū láng
fó láng
cháo láng
xīn láng
lǎo láng
kū láng
zhōu láng
xiǎo láng
fěn láng
shì láng
yán láng
lù láng
wén láng
cháng láng
mǎ láng
hú láng
wàng láng
guō láng
ā láng
jùn láng
fèng láng
xuān láng
míng láng
zhōng láng
hān láng
liú láng
jié láng
nèi láng
niú láng
huì láng
lú láng
shān láng
xiàng láng
hǎi láng
xiān láng
péng láng
chéng láng
mén láng
dāng láng
wài láng
shī láng
máng láng
shěn láng
jiàn láng
èr láng
⒈ 亦作“櫂郎”。
⒉ 船夫。
引唐白居易《重修香山寺》诗：“静闻樵子语，远听棹郎謳。”
宋杨万里《峡山寺竹枝词》：“峡里撑船更不行，櫂郎相语改行程。”
⒊ 《汉书·佞幸传·邓通》：“邓通，蜀郡南安人也。以濯舩为黄头郎。
引文帝尝梦欲上天，不能，有一黄头郎推上天，顾见其衣尻带后穿。觉而之渐臺，以梦中阴目求推者郎，见邓通，其衣后穿，梦中所见也。召问其名姓，姓邓，名通。邓犹登也， 文帝甚説，尊幸之，日日异。”
濯，同“櫂”。后因以“櫂郎”指邓通。并借喻佞幸小人。 宋王应麟《困学纪闻·评诗》：“马子才《咏文帝》云：‘可怜一觉登天梦，不梦商巖梦櫂郎。’”
船夫。
1. 划船的一种工具，形状和桨差不多。
2. 划船：“或命巾车，或棹孤舟”。
3. 船：棹夫（船家）。归棹。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。