sūn luò
sūn zhī
sūn liú
sūn cí
sūn mèng
sūn yáng
sūn zēng
sūn shān
sūn shū
sūn shí
sūn láng
sūn xǔ
sūn sūn
sūn jiē
sūn xī
sūn wú
sūn fù
sūn zǐ
sūn cí
sūn yè
sūn xù
sūn nān
sūn móu
sūn ér
sūn xù
sūn páng
sūn cáo
sūn yǒu
sūn nǚ
sūn áo
sūn jīn
sūn hóng
xiāo láng
jié láng
niǎn láng
jiàn láng
zhào láng
shí láng
cái láng
suǒ láng
qián láng
liù láng
huì láng
xīng láng
sàn láng
biàn láng
zhā láng
zhòng láng
yǔ láng
zhū láng
hé láng
zhōu láng
ā láng
jiǎng láng
èr láng
pān láng
jǐn láng
zhú láng
wài láng
lù láng
xíng láng
chéng láng
cūn láng
hǎi láng
dōng láng
zhōng láng
ér láng
xiàng láng
yán láng
ruǎn láng
guō láng
dùn láng
jùn láng
yú láng
bù láng
jié láng
mǎ láng
yán láng
tán láng
zhāi láng
shān láng
xīn láng
gē láng
fěn láng
huān láng
xī láng
chén láng
lú láng
máng láng
dāng láng
huò láng
hān láng
fǎ láng
cháo láng
wǎn láng
fèng láng
zhuàng láng
qíng láng
bīn láng
xuǎn láng
liú láng
yá láng
xiǎo láng
bǔ láng
lín láng
nǎi láng
màn láng
wén láng
kū láng
yù láng
yì láng
qīng láng
zhǎo láng
tián láng
féng láng
shěn láng
jiāng láng
wàng láng
shì láng
yù láng
míng láng
huā láng
wǔ láng
shěng láng
xiè láng
pǐn láng
liǔ láng
fó láng
tái láng
xuān láng
nǚ láng
liè láng
hù láng
fù láng
hú láng
yán láng
bàn láng
lìng láng
hù láng
shī láng
qián láng
niú láng
xián láng
máng láng
mén láng
bā láng
shū láng
xiān láng
lǎo láng
yuán láng
cháng láng
sūn láng
cáo láng
péng láng
nèi láng
sān láng
⒈ 指三国吴孙策。
引《三国志·吴志·孙策传》“策为人，美姿颜，好笑语” 裴松之注引晋虞溥《江表传》：“策时年少，虽有号位，而士民皆呼为孙郎。”
《三国演义》第十五回：“孙策当先出马，高声大叫：‘ 孙郎在此！’众军皆惊。”
⒉ 指三国时吴主孙权。按， 孙权曾骑马射虎，马被虎伤， 权投以双戟，虎却。参阅《三国志·吴志·吴主传》。
引唐王维《故人张諲以诗见赠聊获酬之》：“屏风误点惑孙郎，团扇草书轻内史。”
赵殿成笺注引《历代名画记》：“曹不兴，吴兴人也。 孙权使画屏风，误落笔点素，因就成蝇状。 权疑其真，以手弹之。”
宋苏轼《江城子·密州出猎》词：“为报倾城随太守，亲射虎，看孙郎。”
三国吴孙策。参见「孙策」条。
1. 儿子的儿子：孙子。孙女。
2. 跟孙子同辈的亲属：外孙。侄孙（侄儿的子女）。
3. 孙子以后的各代：曾（zēng ）孙（孙子的子女）。玄孙（曾孙的子女）。子孙（儿子和孙子，泛指后代）。王孙（贵族的子孙后代）。
4. 植物再生成孳生的：孙竹（竹的枝根末端所生的竹）。
5. 姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。