jiāng láng
ér láng
jùn láng
xī láng
xiǎo láng
fèng láng
chén láng
liù láng
bǔ láng
zhào láng
zhǎo láng
liǔ láng
shí láng
tán láng
lǎo láng
niú láng
lìng láng
wài láng
zhā láng
zhòng láng
huān láng
ruǎn láng
yán láng
màn láng
féng láng
cūn láng
dāng láng
jiàn láng
cáo láng
bā láng
xián láng
huā láng
bīn láng
yù láng
suǒ láng
nǎi láng
lù láng
pǐn láng
fù láng
wǎn láng
zhú láng
wàng láng
sàn láng
wén láng
qián láng
xiān láng
péng láng
fǎ láng
shān láng
huò láng
lín láng
guō láng
jié láng
yù láng
lú láng
yú láng
dōng láng
pān láng
bù láng
fěn láng
hé láng
dùn láng
yuán láng
sūn láng
tái láng
xuān láng
yá láng
yán láng
shěng láng
huì láng
èr láng
qīng láng
biàn láng
wǔ láng
qián láng
hù láng
tián láng
fó láng
xīn láng
shū láng
zhuàng láng
sān láng
xiè láng
hù láng
hú láng
chéng láng
nèi láng
bàn láng
gē láng
yǔ láng
hān láng
zhū láng
niǎn láng
xīng láng
cháng láng
cái láng
zhāi láng
míng láng
qíng láng
zhōng láng
máng láng
yì láng
xiàng láng
hǎi láng
nǚ láng
xuǎn láng
xíng láng
shī láng
shì láng
mǎ láng
liú láng
máng láng
jǐn láng
liè láng
shěn láng
kū láng
yán láng
jiǎng láng
xiāo láng
ā láng
cháo láng
mén láng
zhōu láng
jié láng
⒈ 旧时称人家的儿子。
引《金瓶梅词话》第六十回：“伯爵道：‘他对我説来，我説你去的不是了。他乃郎不好，他自乱乱的，有甚么心绪和你説话。’”
《儒林外史》第四三回：“汤镇臺进来，两个乃郎请安叩见了。”
《隋唐演义》第五四回：“他的令堂乃郎，孤多膳养在此。”
⒉ 旧时女子称丈夫或情人。
引清李渔《巧团圆·原梦》：“亏我把世职空悬候乃郎。”
乃nǎi(1)〈书〉(2)（动）是；就（是）；实在（是）：失败～成功之母。(3)（连）于是：因山势高峻；～在山腰休息片刻。(4)（连）才：惟虚心～能进步。(5)（代）你；你的：～父｜～兄。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。