pān fēi
pān guǒ
pān yì
pān zuǒ
pān rén
pān mù
pān bìn
pān wēng
pān láng
pān shǐ
pān shuǐ
pān yē
pān zǐ
pān yuàn
pān lù
pān chē
pān yuán
pān yáng
pān lán
pān zhǔ
pān nián
pān shì
pān huā
pān lǐ
pān shū
pān ān
pān yú
pān gān
pān bìn
pān lán
pān shēng
pān xiàn
pān yú
pān lìng
wàng láng
dāng láng
chén láng
xuān láng
yù láng
bīn láng
màn láng
hān láng
ruǎn láng
xiāo láng
yán láng
péng láng
huì láng
zhāi láng
xī láng
suǒ láng
nǚ láng
nǎi láng
bǔ láng
guō láng
bàn láng
fù láng
biàn láng
féng láng
hù láng
tián láng
huò láng
yán láng
zhā láng
xíng láng
chéng láng
bù láng
yuán láng
yán láng
bā láng
fǎ láng
shí láng
dōng láng
máng láng
xīn láng
lú láng
jǐn láng
wén láng
hù láng
hú láng
míng láng
tái láng
zhǎo láng
jùn láng
dùn láng
pǐn láng
máng láng
yǔ láng
xiè láng
lín láng
yá láng
jiàn láng
shěn láng
qián láng
mǎ láng
jiāng láng
zhōng láng
hé láng
gē láng
xīng láng
wài láng
liù láng
xiān láng
ér láng
shū láng
sān láng
ā láng
shī láng
zhū láng
xiǎo láng
niú láng
lìng láng
liú láng
tán láng
yú láng
fèng láng
nèi láng
zhòng láng
fěn láng
wǎn láng
liè láng
shān láng
èr láng
xuǎn láng
mén láng
xián láng
zhào láng
fó láng
wǔ láng
lǎo láng
cháo láng
huā láng
liǔ láng
yì láng
qíng láng
xiàng láng
kū láng
yù láng
lù láng
sàn láng
cháng láng
cái láng
niǎn láng
zhú láng
zhuàng láng
jiǎng láng
shěng láng
sūn láng
jié láng
pān láng
hǎi láng
qīng láng
cáo láng
cūn láng
zhōu láng
jié láng
shì láng
huān láng
qián láng
⒈ 指晋潘岳。岳少时美容止，故称。参见“潘安”。
引南朝陈徐陵《洛阳道》诗之一：“潘郎车欲满，无奈掷花何。”
宋史达祖《夜行船》词：“白髮潘郎宽沉带，怕看山，忆他眉黛。”
明叶宪祖《夭桃纨扇》第一折：“河阳城里鬭丰神，好映潘郎彩色新。”
宁太一《秋兴四迭前韵》之二：“潘郎老去情丝减，谁与重栽一县花？”
后亦以代指貌美的情郎。 前蜀韦庄《江城子》词之一：“缓揭绣衾，抽皓腕，移凤枕，枕潘郎。”
宋周邦彦《玲珑四犯》词：“穠李夭桃，是旧日潘郎，亲试春艷。”
晋代美男子潘岳。
潘pān（名）姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。