fù jìng
fù jūn
fù shèn
fù kān
fù jī
fù wèi
fù bǎng
fù huī
fù cì
fù duān
fù shí
fù gē
fù pǐn
fù chéng
fù yè
fù jìng
fù chē
fù fēng
fù xiàn
fù bǎn
fù yú
fù mǎ
fù shùn
fù èr
fù yè
fù yán
fù běn
fù yé
fù shǐ
fù èr
fù cí
fù cí
fù xiū
fù qǐ
fù zhí
fù hóng
fù jìng
fù yè
fù shǒu
fù jiāng
fù néng
fù cuì
fù lǐ
fù hòu
fù shǔ
fù mò
fù dàn
fù gòng
fù wáng
fù tí
fù xiàn
fù láng
fù qiè
fù kē
fù lù
fù zhǔ
fù xiāng
fù dōng
fù guān
fù mò
fù zhe
fù fú
fù shì
jiǎng láng
liǔ láng
tián láng
míng láng
hān láng
yì láng
zhāi láng
sūn láng
liú láng
qián láng
mǎ láng
hù láng
fèng láng
gē láng
jiàn láng
xiàng láng
xiǎo láng
qíng láng
fó láng
yuán láng
yán láng
zhú láng
yǔ láng
huā láng
zhào láng
cūn láng
nèi láng
bā láng
xuǎn láng
èr láng
kū láng
lín láng
bù láng
yá láng
màn láng
xī láng
xīn láng
bàn láng
ér láng
wài láng
lú láng
liè láng
xiāo láng
shī láng
xiè láng
ruǎn láng
xián láng
shěng láng
nǚ láng
bīn láng
fěn láng
péng láng
zhuàng láng
xíng láng
qīng láng
bǔ láng
lù láng
hǎi láng
wén láng
dùn láng
huì láng
shěn láng
suǒ láng
hé láng
jié láng
zhǎo láng
sàn láng
jié láng
tán láng
xuān láng
máng láng
biàn láng
zhū láng
wàng láng
máng láng
shū láng
dōng láng
qián láng
zhōng láng
hú láng
shì láng
sān láng
yù láng
niú láng
wǎn láng
chén láng
liù láng
cháng láng
zhā láng
hù láng
féng láng
nǎi láng
wǔ láng
zhòng láng
tái láng
jiāng láng
pān láng
huān láng
guō láng
fù láng
yù láng
mén láng
pǐn láng
lìng láng
cái láng
xiān láng
dāng láng
chéng láng
niǎn láng
yán láng
yú láng
fǎ láng
shān láng
ā láng
xīng láng
shí láng
jùn láng
jǐn láng
huò láng
zhōu láng
cháo láng
lǎo láng
yán láng
cáo láng
⒈ 员外郎的通称。 隋、唐、宋时为中央官吏中的要职。
引唐韩愈《韦侍讲盛山十二诗序》：“韦侯昔以考功副郎守盛山。人谓韦侯美士……纳之恶地以枉其材。”
1.第二位的，辅助的，区别于“正”、“主”：～职。～手。～官。～使。
2.附带的，次要的：～业。～品。～食。～刊。～歌。～产品。～作用。
3.相配，相称（chèn）：名实相～。其实难～。
4.量词（a.一组或一套，如“一～手套”，“全～武装”；b.指态度，如“一～笑脸”）。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。