ruǎn láng
dùn láng
guō láng
cháng láng
cáo láng
xuān láng
shì láng
fěn láng
xiè láng
jiǎng láng
bīn láng
huān láng
chéng láng
jié láng
qián láng
nǚ láng
mén láng
zhōng láng
xiāo láng
jiàn láng
yán láng
lǎo láng
shī láng
féng láng
yǔ láng
bā láng
tái láng
fó láng
pǐn láng
yán láng
huā láng
yuán láng
yán láng
sàn láng
sān láng
péng láng
shí láng
shěng láng
pān láng
wǔ láng
zhǎo láng
shū láng
huì láng
shān láng
kū láng
yì láng
hǎi láng
tián láng
suǒ láng
xīng láng
hān láng
hù láng
niǎn láng
qīng láng
wǎn láng
zhōu láng
zhāi láng
jǐn láng
jùn láng
qíng láng
wài láng
dāng láng
máng láng
zhuàng láng
fù láng
bù láng
shěn láng
jié láng
chén láng
liú láng
ā láng
yú láng
xīn láng
biàn láng
yù láng
gē láng
lìng láng
zhú láng
cūn láng
xuǎn láng
xiàng láng
cháo láng
nèi láng
zhòng láng
dōng láng
zhào láng
hù láng
lù láng
lú láng
wén láng
mǎ láng
zhā láng
qián láng
liǔ láng
liù láng
ér láng
sūn láng
tán láng
cái láng
míng láng
fèng láng
xī láng
liè láng
máng láng
huò láng
màn láng
xiǎo láng
xián láng
zhū láng
xíng láng
xiān láng
niú láng
hú láng
jiāng láng
nǎi láng
lín láng
wàng láng
bǔ láng
yù láng
èr láng
hé láng
bàn láng
fǎ láng
yá láng
⒈ 本指戏剧行当中的丑角。
引唐段安节《乐府杂录·傀儡子》：“后乐家翻为戏，其引歌舞有郭郎者，髮正秃，善优笑，閭里呼为郭郎，凡戏场必在俳儿之首也。”
⒉ 指木偶。
引宋刘克庄《无题》诗之一：“郭郎线断事都休，卸了衣冠返沐猴。”
明徐渭《翠乡梦》第二出：“避炎途趁太阳早凉，设计较如海洋斗量。再簛舂白粱米糠，莫笑他郭郎袖长。”
郭guō(1)（名）古代在城的外围加筑的一道城墙：城～｜东～。(2)（Guō）姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。