hé nǎi
hé qǔ
hé xiàng
hé rì
hé xìng
hé xiāo
hé tán
hé dàn
hé xiá
hé suàn
hé mǎn
hé ruò
hé yǒu
hé fáng
hé fán
hé yǐ
hé wèn
hé cháng
hé de
hé zú
hé lóu
hé dài
hé kuàng
hé zhě
hé gū
hé shū
hé xiào
hé róng
hé láng
hé dú
hé suàn
hé yǔ
hé shì
hé fàn
hé shí
hé céng
hé gǔ
hé nà
hé chì
hé cóng
hé lǐ
hé yáo
hé kǔ
hé yóu
hé sì
hé qī
hé qióng
hé fěn
hé zhì
hé shāng
hé xǔ
hé kān
hé xiàn
hé zì
hé wèi
hé zhǐ
hé nài
hé bì
hé lùn
hé cí
hé tú
hé liú
hé guó
hé shuí
hé hù
hé rú
hé cháng
hé zài
hé jù
hé jù
hé jù
hé xū
hé shěng
hé chù
hé wù
hé chì
hé sì
hé yì
hé wèi
hé gān
hé jū
hé chá
hé diǎn
hé dāng
hé děng
hé hé
hé jí
hé gù
hé shì
hé cháng
hé qú
hé yīn
hé hū
hé bù
hé zé
hé luó
hé zāi
hé rén
hé kān
hé shù
hé xǔ
hé suǒ
hé wù
hé yǐ
hé wéi
hé láo
hé gé
hé qǐ
hé qí
hé yōng
hé dào
hé yòng
hé yì
hé yuán
guō láng
jùn láng
chéng láng
hǎi láng
shū láng
máng láng
fó láng
wén láng
shí láng
suǒ láng
máng láng
qíng láng
sūn láng
qīng láng
fù láng
wǎn láng
yì láng
hān láng
shī láng
nèi láng
yá láng
wài láng
gē láng
èr láng
ér láng
bàn láng
pǐn láng
hù láng
liù láng
xián láng
màn láng
yuán láng
liǔ láng
nǎi láng
niú láng
hé láng
huān láng
cháng láng
dùn láng
huò láng
qián láng
cáo láng
jǐn láng
lǎo láng
liè láng
liú láng
zhū láng
nǚ láng
yù láng
xī láng
shěn láng
bǔ láng
cháo láng
yán láng
lín láng
yán láng
tái láng
jiāng láng
shěng láng
dōng láng
niǎn láng
yǔ láng
huā láng
ruǎn láng
bīn láng
ā láng
zhāi láng
xuān láng
zhā láng
hú láng
hù láng
jié láng
zhào láng
lù láng
jié láng
fèng láng
yú láng
fěn láng
shì láng
cái láng
zhuàng láng
tián láng
bā láng
zhòng láng
jiàn láng
chén láng
xiāo láng
dāng láng
lìng láng
huì láng
bù láng
sàn láng
xīng láng
kū láng
yù láng
mǎ láng
xíng láng
míng láng
péng láng
shān láng
biàn láng
mén láng
tán láng
wǔ láng
lú láng
wàng láng
cūn láng
féng láng
qián láng
xiàng láng
zhōu láng
zhú láng
xiè láng
jiǎng láng
sān láng
pān láng
xiǎo láng
yán láng
xuǎn láng
xiān láng
zhǎo láng
zhōng láng
fǎ láng
xīn láng
⒈ 三国魏驸马何晏仪容俊美，平日喜修饰，粉白不去手，行步顾影，人称“傅粉何郎”。后即以“何郎”称喜欢修饰或面目姣好的青年男子。见《世说新语·容止》、《三国志·魏志·曹爽传》裴松之注引《魏略》。
引唐宋璟《梅花赋》：“儼如傅粉，是谓何郎。”
唐许浑《夏日戏题郭别驾东堂》诗：“犹恐何郎热，冰生白玉盘。”
⒉ 借作驸马的美称。
引唐刘禹锡《题于家公主旧宅》诗：“何郎独在无恩泽，不似当初傅粉时。”
⒊ 指南朝梁诗人何逊。何逊青年时即以文学著称，为当时名流所称道。
引唐李商隐《漫成》诗之三：“雾夕咏芙蕖， 何郎得意初。”
宋刘克庄《沁园春·维扬作》词：“甚都无人诵， 何郎诗句，也无人报，书记平安。”
明高启《梅花》诗之一：“自去何郎无好咏，东风愁寂几回开？”
⒋ 借指才高的年轻男子。
引明叶宪祖《丹桂钿合》第七折：“何郎俊才调凌云， 谢女艳容华濯露。”
1. 疑问代词（ａ．什么，如“何人？”ｂ．为什么，如“何必如此？”ｃ．哪样，怎样，如“何不？”“何如？”ｄ．哪里，如“何往？”ｅ．发表反问，如“何乐而不为？”）。
2. 副词，多么：何其壮哉！
3. 姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。