nǎi láng
wài láng
nǚ láng
máng láng
xiāo láng
féng láng
yán láng
xīn láng
jiǎng láng
xuǎn láng
pǐn láng
gē láng
ā láng
máng láng
bā láng
biàn láng
bù láng
zhāi láng
péng láng
míng láng
pān láng
mǎ láng
xiàng láng
zhā láng
zhuàng láng
yuán láng
yì láng
fěn láng
cháng láng
xíng láng
cháo láng
hù láng
ruǎn láng
kū láng
fù láng
lǎo láng
lín láng
yǔ láng
yá láng
shī láng
xīng láng
liǔ láng
wǎn láng
liù láng
cái láng
hǎi láng
shěn láng
liú láng
zhōng láng
zhū láng
hú láng
cūn láng
bǔ láng
cáo láng
èr láng
zhǎo láng
shí láng
xián láng
sān láng
xiè láng
zhōu láng
huì láng
yù láng
fó láng
tán láng
tái láng
wàng láng
zhào láng
chéng láng
yù láng
xiān láng
fèng láng
sūn láng
màn láng
jié láng
guō láng
qīng láng
jùn láng
suǒ láng
zhòng láng
dōng láng
bàn láng
wǔ láng
huā láng
niú láng
qián láng
fǎ láng
chén láng
dāng láng
ér láng
wén láng
bīn láng
lìng láng
xiǎo láng
shěng láng
xī láng
niǎn láng
mén láng
sàn láng
shì láng
lú láng
shān láng
lù láng
hān láng
shū láng
hé láng
tián láng
huān láng
jǐn láng
huò láng
zhú láng
yán láng
yán láng
xuān láng
dùn láng
qián láng
qíng láng
jié láng
hù láng
jiāng láng
liè láng
nèi láng
jiàn láng
yú láng
⒈ 汉明帝永平五年， 会稽郡剡县刘晨、阮肇共入天台山采药，遇两丽质仙女，被邀至家中，并招为婿。事见《太平御览》卷四一引南朝宋刘义庆《幽明录》。 阮郎本指阮肇。后亦借指与丽人结缘之男子。
引唐刘长卿《过白鹤观寻岑秀才不遇》诗：“应向桃源里，教他唤阮郎。”
明叶宪祖《鸾鎞记·鎞订》：“难摆脱情魔障，肯向人间魅阮郎。”
清孔尚任《桃花扇·传歌》：“配他公子千金体，年年不放阮郎归，买宅桃叶春水。”
⒉ 指晋阮咸。参见“阮家贫”。
引唐李商隐《七夕偶题》诗：“明朝晒犊鼻，方信阮郎贫。”
阮ruǎn(1)（名）一种弦乐器。(2)（名）姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。