yán mǐ
yán zhuàng
yán gāo
yán yán
yán mào
yán pò
yán qià
yán kuí
yán jiǎo
yán yuán
yán jì
yán xiàng
yán fàn
yán fǎ
yán shēng
yán bìn
yán ruò
yán huá
yán láng
yán hàn
yán wū
yán mǐn
yán liào
yán jiǎ
yán xíng
yán bào
yán zì
yán rǎn
yán zǐ
yán lè
yán róng
yán miàn
yán sè
yán tuó
yán lún
yán tǐ
yán liǔ
yán mào
yán cǎi
yán zhí
yán lún
yán qíng
yán é
yán zhí
yán tiē
yán gōu
yán zēng
yán hòu
yán xiè
yán fā
niǎn láng
xuǎn láng
zhǎo láng
zhōng láng
cáo láng
cháng láng
liú láng
ā láng
niú láng
liǔ láng
sān láng
yù láng
fǎ láng
yú láng
gē láng
jǐn láng
máng láng
lìng láng
jié láng
ér láng
zhōu láng
péng láng
jié láng
wǔ láng
zhòng láng
hù láng
xiāo láng
lù láng
yá láng
cūn láng
yán láng
xiǎo láng
suǒ láng
yuán láng
xiān láng
fù láng
hǎi láng
wén láng
tián láng
bàn láng
fèng láng
féng láng
cái láng
màn láng
jiāng láng
chén láng
lǎo láng
jiǎng láng
dùn láng
wǎn láng
zhū láng
sàn láng
qīng láng
yì láng
sūn láng
zhú láng
chéng láng
cháo láng
yán láng
shěn láng
tán láng
nǚ láng
huān láng
jùn láng
xíng láng
yù láng
liè láng
shān láng
xiàng láng
kū láng
bā láng
yǔ láng
xī láng
dāng láng
zhuàng láng
guō láng
èr láng
shěng láng
mén láng
dōng láng
liù láng
huì láng
lú láng
qián láng
wàng láng
hù láng
jiàn láng
nǎi láng
bīn láng
shī láng
hú láng
xiè láng
wài láng
zhā láng
xuān láng
nèi láng
bù láng
yán láng
zhào láng
tái láng
máng láng
xián láng
shí láng
pǐn láng
míng láng
biàn láng
hān láng
fó láng
xīn láng
zhāi láng
qián láng
pān láng
qíng láng
ruǎn láng
hé láng
shì láng
xīng láng
huò láng
shū láng
huā láng
mǎ láng
fěn láng
bǔ láng
lín láng
⒈ 《文选·张衡〈思玄赋〉》“尉尨眉而郎潜兮，逮三叶而遘武” 李善注引《汉武故事》：“颜駟，不知何许人。
引汉文帝时为郎，至武帝，尝輦过郎署，见駟尨眉皓髮。上问曰：‘叟何时为郎，何其老也。’答曰：‘臣文帝时为郎， 文帝好文，而臣好武；至景帝好美，而臣貌丑；陛下即位，好少而臣已老。是以三世不遇，故老於郎署。’上感其言，擢拜会稽都尉。”
后因以“颜郎”指际遇难逢而年已老的人。 南朝梁萧子显《日出东南隅行》：“皆笑颜郎老，尽讶董公超。”
唐李贺《河阳歌》：“花烧中潬城，颜郎身已老。”
颜yán(1)（名）脸；脸上的表情：容～｜和～悦色｜笑逐～开。(2)（名）体面；面子：无～见人。(3)（名）颜色：～料｜五～六色。(4)（名）姓。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。