shì yóu
shì cóng
shì zhōng
shì wèn
shì shí
shì wèi
shì chén
shì qí
shì jìn
shì xué
shì jiào
shì ér
shì shēng
shì liè
shì cóng
shì jiān
shì láng
shì bì
shì shū
shì zuò
shì yù
shì yì
shì qiè
shì nòng
shì miàn
shì àn
shì rén
shì jí
shì lài
shì zhě
shì yī
shì yǒng
shì jiàn
shì fèng
shì jiǎng
shì fèng
shì wèi
shì shàn
shì hú
shì cí
shì jī
shì cáo
shì tóng
shì dú
shì chén
shì yào
shì shǐ
shì cháng
shì guān
shì zhí
shì qīn
shì lì
shì jiǔ
shì qǐn
shì yàn
shì xíng
shì cháo
shì cè
shì hòu
hú láng
yù láng
huì láng
pān láng
ér láng
cháng láng
sàn láng
qián láng
bù láng
xiāo láng
tán láng
niú láng
xīn láng
huān láng
bàn láng
suǒ láng
jié láng
fèng láng
yán láng
liè láng
gē láng
guō láng
yǔ láng
fù láng
fó láng
xiè láng
dāng láng
yán láng
jǐn láng
hù láng
xī láng
hǎi láng
tián láng
pǐn láng
xuān láng
lín láng
xíng láng
mén láng
liú láng
huā láng
hé láng
máng láng
nǚ láng
yì láng
péng láng
màn láng
bīn láng
zhòng láng
chéng láng
shěng láng
wài láng
liù láng
lìng láng
cháo láng
xiān láng
chén láng
xiǎo láng
fǎ láng
wén láng
zhuàng láng
xuǎn láng
èr láng
shān láng
xīng láng
shěn láng
shū láng
ruǎn láng
féng láng
cáo láng
qīng láng
shí láng
wǔ láng
cái láng
dùn láng
wǎn láng
jiǎng láng
jùn láng
mǎ láng
lú láng
bǔ láng
yuán láng
zhōu láng
míng láng
zhā láng
xiàng láng
zhào láng
qián láng
nèi láng
xián láng
bā láng
yá láng
jiāng láng
hù láng
zhāi láng
sūn láng
liǔ láng
zhǎo láng
kū láng
tái láng
qíng láng
biàn láng
shì láng
jiàn láng
dōng láng
zhú láng
lù láng
yú láng
yán láng
jié láng
máng láng
shī láng
cūn láng
fěn láng
yù láng
zhōng láng
huò láng
niǎn láng
nǎi láng
ā láng
lǎo láng
wàng láng
zhū láng
hān láng
sān láng
侍郎shìláng
(1) 中国古代官名，明清时代是政府各部的副部长，地位次于尚书
例兵部侍郎英assistant minister⒈ 古代官名。 秦汉郎中令的属官之一。 《汉书·百官公卿表上》：“郎中令， 秦官，掌官殿掖门户，有丞。
引武帝太初元年更名光禄勋。属官有大夫、郎、謁者……郎掌守门户，出充车骑、有议郎、中郎、侍郎、郎中，皆无员，多至千人。”
《后汉书·百官志二》：“五官侍郎，比四百石。本注曰：无员……凡郎官皆主更直执戟，宿卫诸殿门，出充车骑。”
清赵翼《陔馀丛考·侍郎郎中》：“葢本执兵侍卫者。侍郎之官，至汉始有。”
⒉ 古代官名。 汉制，郎官入臺省，三年后称侍郎。 隋唐以后，中书、门下及尚书省所属各部皆以侍郎为长官之副。至清雍正时，递升至正二品，与尚书同为各部的堂官。
引《后汉书·百官志三》：“侍郎三十六人，四百石……主作文书起草。”
刘昭注引蔡质《汉仪》：“尚书郎初从三署诣臺试，初上臺称守尚书郎，中岁满称尚书郎，三年称侍郎。”
唐韩愈《赠刑部马侍郎》诗：“红旗照海压南荒，徵入中臺作侍郎。”
《宋史·胡铨传》：“近者礼部侍郎曾开等引古谊以折之， 檜乃厉声责曰：‘侍郎知故事，我独不知！’”
郑观应《盛世危言·书吏》：“自大学士、尚书、侍郎及百司尹，唯诺成风，皆听命於书吏。”
⒊ 古代官名。 晋制，诸王国皆置侍郎，大国四人，小国二人，专司赞相及通传教令。
职官名：(1) 秦汉时郎中令的属官，主更值执戟，宿卫殿门。东汉时尚书属官满一年称尚书郎，三年称侍郎。魏晋以来只称郎。隋朝又称侍郎，并置员外郎，炀帝时各部置侍郎一人，为尚书的副贰，而改各司侍郎为郎。唐改郎为郎中，以员外郎为之贰，历代因之。沿至清末，又改各部侍郎为各部副大臣。(2) 晋时各王国皆有侍郎，大国四人，小国二人，主掌赞相威仪，通传教令。
侍shì（动）陪伴侍候：～立。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。