dùn láng
xiǎo láng
hú láng
qíng láng
lù láng
xīn láng
wǎn láng
bù láng
guō láng
huò láng
yán láng
tái láng
yì láng
bīn láng
èr láng
tián láng
fèng láng
fù láng
mén láng
zhū láng
cūn láng
lìng láng
hé láng
shì láng
niú láng
shū láng
jiāng láng
ā láng
tán láng
chéng láng
yù láng
fó láng
yú láng
bàn láng
xī láng
liú láng
ruǎn láng
wén láng
zhào láng
zhā láng
bǔ láng
dōng láng
sàn láng
wàng láng
jǐn láng
yù láng
fěn láng
liù láng
jié láng
yán láng
pǐn láng
suǒ láng
xīng láng
shí láng
hù láng
chén láng
fǎ láng
qīng láng
shěng láng
huì láng
pān láng
huā láng
cái láng
yǔ láng
cháo láng
ér láng
hǎi láng
mǎ láng
cáo láng
máng láng
wǔ láng
gē láng
shěn láng
sūn láng
zhuàng láng
máng láng
liè láng
lú láng
shān láng
lǎo láng
zhú láng
xiàng láng
xuǎn láng
bā láng
wài láng
jiǎng láng
xiān láng
xiè láng
féng láng
jiàn láng
nèi láng
hān láng
xuān láng
yá láng
yuán láng
xíng láng
nǎi láng
míng láng
dāng láng
xiāo láng
huān láng
yán láng
zhòng láng
zhāi láng
sān láng
qián láng
zhōng láng
liǔ láng
biàn láng
xián láng
cháng láng
zhǎo láng
kū láng
màn láng
péng láng
qián láng
hù láng
niǎn láng
shī láng
zhōu láng
lín láng
nǚ láng
jié láng
jùn láng
⒈ 宋王安石的小名。
引宋邵博《闻见后录》卷三十：“王荆公之生也，有貛入其室，俄失所在，故小字貛郎。”
宋刘克庄《田舍》诗：“貛郎一肚皮《周礼》，浪説求田意最高。”
同“獾”。
郎读音：láng,làng[ láng ]
1. 对年轻男子的称呼：大郎。郎才女貌。
2. 对某种人的称呼：货郎。女郎。
3. 旧时妻称夫或情人：郎君。
4. 封建时代的官名：郎中（ａ．古官名；ｂ．中医医生）。侍郎。员外郎。
5. 姓。
[ làng ]
1. 〔屎壳郎〕“蜣螂”的俗称。