kuāng rǎng
kuāng zàn
kuāng zhì
kuāng fù
kuāng chì
kuāng jiào
kuāng nán
kuāng jiù
kuāng yì
kuāng zhèng
kuāng bà
kuāng chì
kuāng lú
kuāng yè
kuāng fú
kuāng bì
kuāng shì
kuāng guó
kuāng lǜ
kuāng bèi
kuāng lì
kuāng miù
kuāng jì
kuāng yì
kuāng jiàn
kuāng lì
kuāng gǎi
kuāng zhèng
kuāng guī
kuāng zàn
kuāng wéi
kuāng gé
kuāng jiǎo
kuāng níng
kuāng zhěng
kuāng sú
kuāng jiù
kuāng hù
kuāng jiàn
kuāng suàn
kuāng yòu
kuāng wēi
kuāng fèng
kuāng wéi
kuāng wèi
kuāng gǔ
kuāng fǔ
kuāng shì
kuāng bǔ
kuāng chí
kuāng dǐng
kuāng sù
kuāng yáo
kuāng fú
kuāng sòng
kuāng jūn
kuāng xiāng
kuāng chuáng
kuāng yì
kuāng ráng
kuāng shān
kuāng yǒng
kuāng fù
kuāng guò
kuāng dìng
kuāng hé
kuāng è
kuāng zhí
kuāng xié
kuāng yùn
kuāng kùn
kuāng bì
kuāng dǎo
kuāng shén
kuāng zhèng
kuāng là
kuāng zuǒ
kuāng dāng
kuāng kuò
kuāng chì
kuāng zǐ
kuāng yù
kuāng jū
kuāng piáo
kuāng guō
kuāng shí
kuāng lǐng
kuāng jì
kuāng zhù
kuāng yán
kuāng jù
kuāng làng
kuāng rén
kuāng zuò
kuāng yuè
kuāng jiū
kuāng lì
kuāng xiāng
kuāng jì
kuāng shì
kuāng zhèn
kuāng jí
kuāng bì
bǎo dǐng
shì dǐng
zhōu dǐng
qiān dǐng
shì dǐng
hàn dǐng
shí dǐng
rèn dǐng
diàn dǐng
wǔ dǐng
hú dǐng
lú dǐng
guī dǐng
wáng dǐng
pán dǐng
yào dǐng
xuān dǐng
wèi dǐng
hé dǐng
cuàn dǐng
lóng dǐng
shèng dǐng
xiǎng dǐng
wén dǐng
fèi dǐng
sān dǐng
jīn dǐng
míng dǐng
wèn dǐng
chóng dǐng
qiān dǐng
sī dǐng
bǔ dǐng
yīn dǐng
yuán dǐng
shāng dǐng
yán dǐng
gāng dǐng
zhé dǐng
yí dǐng
xuán dǐng
liáng dǐng
jiǔ dǐng
fù dǐng
gān dǐng
pò dǐng
tái dǐng
xīn dǐng
chán dǐng
péi dǐng
hè dǐng
yàn dǐng
dān dǐng
rǎn dǐng
hóng dǐng
xǐ dǐng
ná dǐng
guān dǐng
chán dǐng
kuī dǐng
láo dǐng
xià dǐng
gàn dǐng
yīn dǐng
lá dǐng
chán dǐng
liè dǐng
tiáo dǐng
hū dǐng
wǎ dǐng
yú dǐng
chēng dǐng
huái dǐng
zhuàn dǐng
fén dǐng
wèi dǐng
jìn dǐng
xià dǐng
qiè dǐng
fù dǐng
fāng dǐng
kǒng dǐng
kuāng dǐng
gào dǐng
dìng dǐng
zhí dǐng
zhōng dǐng
chán dǐng
rán dǐng
fēn dǐng
páo dǐng
zhēn dǐng
xiū dǐng
shén dǐng
niú dǐng
huáng dǐng
xíng dǐng
yù dǐng
⒈ 颜师古注:“服虔曰:‘鼎犹言当也,若言匡且来也。’ 应劭曰:‘鼎,方也。’ 张晏曰:‘ 匡衡少时字鼎,长乃易字稚圭。世所传衡与贡禹书,上言‘ 衡敬报’,下言‘ 匡鼎白’,知是字也。’ 服、应二説是也。 贾谊曰‘天子春秋鼎盛’,其义亦同,而张氏之説盖穿凿矣。假有其书,乃是后人见此传云‘ 匡鼎来’,不晓其意,妄作衡书云‘鼎白’耳。
引《汉书·匡衡传》:“诸儒为之语曰:‘无説《诗》, 匡鼎来; 匡説《诗》,解人颐’。”
字以表德,岂人之所自称乎?今有《西京杂记》者,其书浅俗,出於里巷,多有妄説,乃云匡衡小名鼎,盖絶知者之听。”
后世多从张晏和《西京杂记》之说,以“匡鼎”为匡衡。唐杜甫《秋日夔府咏怀奉寄郑监李宾客一百韵》:“恳諫留匡鼎,诸儒引服虔。”
金元好问《喜李彦深过聊城》诗:“言《诗》匡鼎功名薄,去国虞翻骨相屯。”
姚华《论文后编·目录上》:“匡鼎以説《诗》名, 许君以《説文》著,凡此之属,不絶於史,则又流入传记矣。”
匡kuāng(1)(动)〈书〉纠正:~正|~谬。(2)(动)〈书〉帮助;救:~助。(3)(动)〈方〉估计:~计|~算。(4)(动)料(5)(动)(多见于早期白话):不~。(6)(动)(Kuānɡ)姓。
鼎读音:dǐng鼎dǐng(1)(名)古代煮东西用的器物;三足两耳:钟~。(2)(副)正当、 正在:~盛。