hú chě
hú yōng
hú lún
hú yè
hú lōu
hú kè
hú chén
hú dòu
hú jié
hú sān
hú qiāng
hú cáo
hú dí
hú chuī
hú lè
hú zhā
hú chě
hú ná
hú tòng
hú guǐ
hú lián
hú shān
hú dào
hú lu
hú suī
hú jiū
hú sūn
hú xīng
hú tiān
hú chuáng
hú bù
hú běn
hú sēng
hú nòng
hú hé
hú chuǎng
hú huā
hú zhōu
hú shì
hú xì
hú yùn
hú bō
hú chuài
hú fēn
hú hǒng
hú lù
hú lǔ
hú dié
hú tī
hú luàn
hú huà
hú lǔ
hú líng
hú fēng
hú yuán
hú niǎn
hú liū
hú cháng
hú lái
hú yàn
hú lài
hú jiǎo
hú dì
hú ér
hú tu
hú mò
hú shuō
hú lóng
hú yí
hú gǒu
hú chú
hú chán
hú bù
hú xíng
hú chái
hú lù
hú fēng
hú rán
hú yàn
hú làng
hú qin
hú tóu
hú tóng
hú píng
hú shǔ
hú qìn
hú chuáng
hú guā
hú jī
hú jiǎ
hú kǎn
hú qiāo
hú qù
hú lán
hú rán
hú lí
hú fěn
hú lái
hú xǐ
hú qí
hú yǎn
hú tòng
hú qìn
hú chàn
hú zōu
hú zī
hú dá
hú dǎo
hú dài
hú qì
hú yán
hú jī
hú yuàn
hú chá
hú gōng
hú chá
hú mǔ
hú mǎ
hú chōu
hú táo
hú lù
hú jiā
hú fú
hú gǎo
hú shéng
hú jiáo
hú yuè
hú yáng
hú bái
hú tán
hú dà
hú chòu
hú hùn
hú cái
hú shí
hú fú
hú lūn
hú piào
hú lí
hú yǐ
hú wéi
hú bài
hú rén
hú yí
hú fēi
hú shū
hú qìn
hú zhī
hú diào
hú shū
hú shào
hú cáo
hú sāi
hú dòng
hú yuè
hú suī
hú yán
hú chěng
hú xū
hú bǐng
hú zuò
hú yún
hú pàn
hú suàn
hú shòu
hú tū
hú cháo
hú hú
hú chá
hú lù
hú lú
hú shā
hú mò
hú má
hú wú
hú nào
hú qín
hú zhěng
hú xiān
hú lǎo
hú dǐ
hú gǔ
hú lù
hú jiā
hú gǒu
hú zuò
hú nǎi
hú jiǎo
hú guì
hú yǔ
hú zhōu
hú kǎo
hú dié
hú rán
hú cāi
hú měng
hú qín
hú zi
hú lú
hú bì
hú chǎn
hú mào
hú níng
hú nú
hú jiāo
hú piào
⒈ 乱唱。
引金董解元《西厢记诸宫调》卷一：“正念佛作偈，把美令儿胡嘌。”
⒉ 谓乱说。
引明汤显祖《牡丹亭·写真》：“这本色人儿妙，助美的谁家裱？要练花綃，帘儿莹，边阑小。教他有人问著休胡嘌。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
嘌读音：piào嘌piào（形）〈书〉疾速。