hú chá
hú jiǎo
hú nòng
hú rén
hú gǎo
hú guì
hú qìn
hú yuè
hú yán
hú yuán
hú kǎn
hú zōu
hú nào
hú xīng
hú píng
hú dì
hú fēng
hú sēng
hú huā
hú fú
hú lái
hú qí
hú lǔ
hú chén
hú sān
hú chě
hú lún
hú qín
hú chuǎng
hú nú
hú gǔ
hú chōu
hú jiǎo
hú yǎn
hú chuáng
hú shào
hú zuò
hú zī
hú jiā
hú lǎo
hú níng
hú tu
hú xiān
hú qín
hú yǔ
hú yáng
hú lu
hú nǎi
hú yùn
hú měng
hú dòng
hú jiū
hú fú
hú lú
hú tòng
hú fēng
hú dài
hú tóng
hú yuè
hú làng
hú wú
hú dí
hú dà
hú yàn
hú shā
hú mào
hú chòu
hú tū
hú lí
hú yǐ
hú sāi
hú guǐ
hú jiǎ
hú xǐ
hú liū
hú suàn
hú bù
hú jié
hú chàn
hú chuài
hú lù
hú hǒng
hú shí
hú cáo
hú suī
hú kǎo
hú dòu
hú niǎn
hú luàn
hú lù
hú qin
hú xíng
hú chá
hú pàn
hú lái
hú zhōu
hú hùn
hú jiā
hú yí
hú shū
hú piào
hú ér
hú hú
hú shān
hú suī
hú dǐ
hú bù
hú fěn
hú jiāo
hú gǒu
hú lài
hú yí
hú yàn
hú shì
hú chě
hú dié
hú lōu
hú tiān
hú dié
hú qiāo
hú shū
hú lóng
hú zhěng
hú zhōu
hú xū
hú chǎn
hú fēn
hú cāi
hú mò
hú bài
hú yán
hú qiāng
hú chěng
hú mǎ
hú shuō
hú yè
hú cháng
hú chú
hú lǔ
hú cáo
hú cái
hú gōng
hú sūn
hú bì
hú rán
hú huà
hú lú
hú tán
hú rán
hú fēi
hú tī
hú mò
hú wéi
hú lù
hú lí
hú bō
hú yún
hú qìn
hú zhā
hú guā
hú lūn
hú bǐng
hú rán
hú zuò
hú zhī
hú chuáng
hú lè
hú táo
hú lán
hú tóu
hú dǎo
hú líng
hú dá
hú jiáo
hú jī
hú zi
hú lián
hú qù
hú chái
hú kè
hú tòng
hú yōng
hú mǔ
hú lù
hú diào
hú jī
hú xì
hú ná
hú shǔ
hú qì
hú shéng
hú gǒu
hú chán
hú chuī
hú yuàn
hú bái
hú má
hú lù
hú běn
hú shòu
hú hé
hú chá
hú cháo
hú dào
hú qìn
luó shào
dǎ shào
hū shào
yān shào
liào shào
chún shào
lú shào
kǒu shào
gǎng shào
xún shào
chá shào
fàng shào
jìn shào
mō shào
biān shào
hú shào
zǔ shào
gǎng shào
yòu shào
hēi shào
le shào
zhēng shào
gē shào
hào shào
chū shào
hū shào
qián shào
bù shào
bù shào
yóu shào
chuī shào
huā shao
zhàn shào
àn shào
huì shào
hū shào
⒈ 撮起嘴唇或塞指于口所吹出的尖锐声音，多用作招集的信号。
引明贾仲名《昇仙梦》第三折：“来到这山崦中，兀的胡哨响，有强人来了，可怎了也？”
《水浒传》第二十回：“只见背后那三隻船又引着十数隻船，都只是这三五个人，把红旗摇着，口里吹着胡哨，飞也似赶来。”
《初刻拍案惊奇》卷八：“强盗抛完了苧蔴，已自胡哨一声，转船去了。”
《老残游记》第二十回：“只见陶三窝起嘴唇，打了两个胡哨，外面又进来两三个大汉，将许吴二人都用绳子缚了。”
老舍《四世同堂》五一：“上面的沙云由流动变为飞驰，天空发出了响声，像一群疾行的鬼打着胡哨。”
⒉ 胡闹；胡言乱语。
引明孟称舜《娇红记·客请》：“都是你这伙帮閒钻懒奴儕料，逗得大爷呵，歌楼酒馆乱胡哨。”
明沉璟《桃符记》第二折：“喒两个显妖邪，索使些花胡哨，他那里气昂昂仗剑提刀。”
撮起嘴唇或以大拇指和食指，捏著嘴唇吹出的尖锐声音。多用作召集的信号。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
哨读音：shào哨shào(1)(2)（动）侦察；巡逻：～探。(3)（名）为警戒、侦察等任务而设的岗位：～卡｜岗～。(4)（量）支；队（用于军队）：一～人马。（名）(5)鸟叫。(6)（～子、～儿）用金属等制成的能吹响的器物：吹～儿。