hú dài
hú hùn
hú chěng
hú huā
hú cáo
hú rán
hú lí
hú chuáng
hú dié
hú wéi
hú bō
hú lù
hú jī
hú kǎo
hú yí
hú tòng
hú kǎn
hú sēng
hú lán
hú dà
hú yuán
hú niǎn
hú zōu
hú lè
hú yán
hú zuò
hú chǎn
hú nòng
hú lián
hú jié
hú lài
hú lú
hú gǒu
hú yán
hú sūn
hú xiān
hú sāi
hú yàn
hú má
hú chuǎng
hú jiǎo
hú cáo
hú ná
hú mò
hú lūn
hú dí
hú sān
hú shū
hú fēng
hú hé
hú rén
hú bì
hú cháo
hú shì
hú bù
hú tóng
hú mò
hú chán
hú shào
hú yè
hú lōu
hú gǔ
hú lù
hú chōu
hú fēn
hú yuè
hú qìn
hú qín
hú tū
hú diào
hú jiāo
hú gǒu
hú ér
hú tī
hú yǔ
hú zi
hú chě
hú yǐ
hú lù
hú chá
hú qin
hú luàn
hú xíng
hú zhōu
hú lǎo
hú zī
hú shòu
hú làng
hú guā
hú bù
hú bǐng
hú shuō
hú dié
hú dào
hú tòng
hú měng
hú yùn
hú yàn
hú chuáng
hú nú
hú jiǎ
hú fú
hú shū
hú qìn
hú jiā
hú yuàn
hú dǐ
hú fēi
hú mǎ
hú lú
hú qín
hú shān
hú tóu
hú yuè
hú gǎo
hú lóng
hú běn
hú píng
hú lǔ
hú qí
hú táo
hú tán
hú lu
hú zhěng
hú chái
hú yí
hú zuò
hú qì
hú xǐ
hú shā
hú lǔ
hú rán
hú yáng
hú tiān
hú xū
hú pàn
hú zhī
hú chě
hú zhōu
hú liū
hú lái
hú jiā
hú chàn
hú piào
hú huà
hú yōng
hú nǎi
hú qiāo
hú mào
hú chuài
hú shéng
hú yún
hú jiǎo
hú chuī
hú cāi
hú jiáo
hú xīng
hú fēng
hú dòu
hú dòng
hú shǔ
hú dì
hú shí
hú dǎo
hú lù
hú fú
hú lí
hú gōng
hú rán
hú tu
hú cái
hú hú
hú chén
hú lún
hú chá
hú guǐ
hú qù
hú fěn
hú bái
hú bài
hú kè
hú líng
hú qìn
hú jiū
hú xì
hú wú
hú yǎn
hú lái
hú suī
hú nào
hú guì
hú cháng
hú níng
hú hǒng
hú dá
hú lù
hú zhā
hú chòu
hú jī
hú qiāng
hú suī
hú mǔ
hú suàn
hú chú
hú chá
⒈ 亦作“胡耈”。年老的人。亦指年老；高寿。
引《左传·僖公二十二年》：“虽及胡耉，获则取之，何有於二毛？”
杜预注：“胡耉，元老之称。”
孔颖达疏：“《諡法》：‘保民耆艾曰胡。’胡是老之称也。 《释詁》云：‘耉，寿也。’”
《释名·释长幼》：“﹝九十﹞或曰胡耉，咽皮如鸡胡也。”
汉蔡邕《刘镇南碑》：“仁者寿，宜享胡耇。”
唐颜真卿《朝议大夫赠梁州都督徐府君神道碑》：“宜克享胡耇，荷天之龙。”
宋司马光《＜吕献可章奏集＞序》：“彼不以其道得者，或位极将相，寿及胡耇，从愚者视之，则可为愤邑；从贤者视之，以此况彼，所得所失，孰为多少耶？”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
耇读音：gǒu年老；长寿。