hú yàn
hú qín
hú yán
hú dào
hú tòng
hú tī
hú jī
hú rán
hú qín
hú bù
hú niǎn
hú tóu
hú zuò
hú chě
hú mò
hú gǒu
hú kǎo
hú yǐ
hú chěng
hú sēng
hú yán
hú dà
hú cái
hú mǎ
hú qiāo
hú chuáng
hú yuán
hú yuè
hú gǔ
hú chuáng
hú guǐ
hú dǐ
hú yùn
hú chá
hú shā
hú lù
hú lūn
hú huā
hú huà
hú yí
hú bì
hú nǎi
hú tū
hú níng
hú zī
hú yí
hú rán
hú lǎo
hú zhā
hú xì
hú cáo
hú sān
hú tiān
hú yuàn
hú cāi
hú lí
hú jiāo
hú líng
hú kǎn
hú cháo
hú shào
hú lú
hú bài
hú sāi
hú wú
hú nòng
hú zhī
hú bù
hú chén
hú chú
hú fēng
hú zuò
hú chái
hú mò
hú bái
hú chuǎng
hú lǔ
hú shū
hú má
hú cáo
hú jiā
hú xǐ
hú lù
hú kè
hú xíng
hú hé
hú yàn
hú lài
hú gǎo
hú jiǎo
hú bō
hú dòng
hú fēn
hú suàn
hú hǒng
hú běn
hú shǔ
hú shí
hú pàn
hú lián
hú nào
hú zi
hú fēi
hú guì
hú lóng
hú shū
hú tu
hú luàn
hú dié
hú tóng
hú rán
hú xū
hú zhōu
hú shì
hú jié
hú lán
hú shān
hú fú
hú gǒu
hú píng
hú dǎo
hú hùn
hú nú
hú dié
hú yōng
hú jiáo
hú fú
hú jiū
hú ná
hú chōu
hú lí
hú lún
hú chǎn
hú lù
hú shòu
hú chá
hú yuè
hú jī
hú guā
hú shuō
hú sūn
hú qin
hú lù
hú dá
hú zhěng
hú lù
hú qí
hú chě
hú dòu
hú chuài
hú dí
hú chán
hú chàn
hú měng
hú dì
hú tòng
hú rén
hú cháng
hú shéng
hú chá
hú diào
hú qì
hú xiān
hú chuī
hú piào
hú lu
hú xīng
hú zōu
hú qìn
hú yáng
hú hú
hú qiāng
hú jiǎ
hú lōu
hú lǔ
hú liū
hú qù
hú zhōu
hú làng
hú chòu
hú lái
hú yún
hú qìn
hú dài
hú lái
hú yǎn
hú tán
hú gōng
hú qìn
hú yǔ
hú jiā
hú yè
hú fēng
hú táo
hú bǐng
hú ér
hú fěn
hú suī
hú lú
hú jiǎo
hú mǔ
hú wéi
hú suī
hú lè
hú mào
⒈ 一种玩具。形似扯铃。 《水浒传》第九十回：“出的城来，只见街市上一个汉子，手里拿着一件东西，两条巧棒，中穿小索，以手牵动，那物便响。
引宋江见了，却不识的……问道：‘此是何物？’那汉子答道：‘此是胡敲也。用手牵动，自然有声。’”
一种用竹子和木头制成，形似扯铃的玩具。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
敲读音：qiāo敲qiāo(1)（动）在物体上面打；使发出声音：～打｜推～｜零～碎打｜旁～侧击。(2)（动）敲竹杠：～诈。