hú bǐng
hú qí
hú rén
hú nòng
hú sēng
hú lōu
hú chái
hú guā
hú pàn
hú běn
hú yuán
hú rán
hú qiāo
hú lǎo
hú shì
hú yuè
hú fěn
hú hú
hú dí
hú sāi
hú chán
hú tòng
hú zuò
hú huā
hú piào
hú qìn
hú wú
hú nǎi
hú chá
hú yùn
hú bì
hú jiáo
hú xì
hú mò
hú tóu
hú zhōu
hú mò
hú líng
hú lái
hú lí
hú chǎn
hú dòng
hú gǎo
hú yán
hú lù
hú nào
hú chě
hú shā
hú jiǎo
hú chú
hú chá
hú kè
hú shí
hú cáo
hú kǎn
hú ér
hú lu
hú guǐ
hú zhěng
hú liū
hú lú
hú jiǎo
hú dǐ
hú mǔ
hú xū
hú dì
hú huà
hú yí
hú xíng
hú lóng
hú lán
hú zi
hú yún
hú mǎ
hú lù
hú suàn
hú gōng
hú niǎn
hú fēng
hú jiā
hú qin
hú gǔ
hú lí
hú lù
hú yán
hú yǔ
hú shòu
hú shū
hú lǔ
hú hǒng
hú yàn
hú chén
hú qìn
hú lún
hú zhī
hú kǎo
hú sūn
hú jiā
hú làng
hú zōu
hú yǐ
hú rán
hú tán
hú bù
hú lù
hú qín
hú fú
hú hé
hú shān
hú cái
hú shào
hú wéi
hú bái
hú guì
hú dài
hú cháng
hú lài
hú chuáng
hú zhā
hú shéng
hú lú
hú zī
hú chá
hú xiān
hú píng
hú sān
hú fēi
hú dié
hú jī
hú zuò
hú suī
hú gǒu
hú jié
hú chàn
hú ná
hú hùn
hú bù
hú chuài
hú tòng
hú luàn
hú suī
hú chě
hú yè
hú yuàn
hú lè
hú fēng
hú lūn
hú tiān
hú nú
hú dà
hú tū
hú xǐ
hú bō
hú shuō
hú qiāng
hú jiāo
hú rán
hú táo
hú bài
hú qù
hú cáo
hú dǎo
hú zhōu
hú lái
hú tī
hú tóng
hú yōng
hú yuè
hú lǔ
hú chòu
hú jiū
hú má
hú fēn
hú diào
hú gǒu
hú fú
hú shū
hú níng
hú cháo
hú dié
hú chōu
hú yáng
hú dá
hú qín
hú jī
hú chuáng
hú lù
hú měng
hú qì
hú mào
hú qìn
hú yí
hú dòu
hú lián
hú chěng
hú shǔ
hú tu
hú dào
hú yǎn
hú yàn
hú xīng
hú chuī
hú cāi
hú jiǎ
hú chuǎng
fàn jiǎ
yóu jiǎ
èr jiǎ
hú jiǎ
méi jiǎ
dài jiǎ
yuǎn jiǎ
chǔ jiǎ
fú jiǎ
cuó jiǎ
qū jiǎ
dà gǔ
huò jiǎ
yán jiǎ
kòu jiǎ
liáng jiǎ
pín jiǎ
shū jiǎ
shì jiǎ
zhèng jiǎ
bèi jiǎ
kǒng jiǎ
gěng jiǎ
jù gǔ
bān jiǎ
guì jiǎ
hǎi jiǎ
shāng gǔ
yà jiǎ
jué jiǎ
lián jiǎ
bǎi jiǎ
huá jiǎ
jiàn jiǎ
liú jiǎ
tān jiǎ
gōng jiǎ
háo jiǎ
fù gǔ
fāng jiǎ
xíng gǔ
shàng jiǎ
chéng jiǎ
zuò gǔ
bàn jiǎ
kè jiǎ
jiǎn jiǎ
guān jiǎ
tōng jiǎ
liú jiǎ
qiáng jiǎ
shàn gǔ
bó jiǎ
xù jiǎ
píng jiǎ
⒈ 经商的胡人。后亦泛称外国商人。
引唐韩愈《送僧澄观》诗：“越商胡贾脱身罪，珪璧满船寧计资。”
清梅曾亮《送韩珠船序》：“惟英吉利 ……越国万里，踔一船环叩海疆，诈言求市，惊恐民吏。边疆吏将以阑入边关罪罪之，当也。天子独察其胡贾，行无远识。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
贾读音：gǔ,jiǎ[ jiǎ ]1. 姓。