hú tu
hú lūn
hú zī
hú jiǎo
hú yǔ
hú cáo
hú mò
hú dié
hú líng
hú tiān
hú guā
hú lù
hú huā
hú lǔ
hú lù
hú chàn
hú bù
hú bái
hú yǎn
hú chú
hú dié
hú rán
hú zhōu
hú chái
hú dài
hú jiáo
hú shǔ
hú chōu
hú lōu
hú lú
hú lè
hú dòu
hú qiāo
hú sēng
hú luàn
hú zuò
hú fēi
hú chán
hú yuàn
hú tòng
hú mào
hú kè
hú fēng
hú nǎi
hú qì
hú rán
hú jiū
hú guì
hú lù
hú qín
hú xì
hú fēng
hú huà
hú jiā
hú dí
hú liū
hú píng
hú shān
hú shū
hú gǒu
hú shéng
hú shí
hú jī
hú qí
hú zi
hú qiāng
hú jiāo
hú chuáng
hú tóu
hú ná
hú běn
hú lú
hú yuán
hú mǔ
hú nú
hú tī
hú qìn
hú nòng
hú mò
hú chuǎng
hú mǎ
hú chěng
hú tán
hú hǒng
hú dǎo
hú rén
hú gǎo
hú làng
hú fú
hú jié
hú zhā
hú chǎn
hú táo
hú lián
hú cái
hú yuè
hú yàn
hú pàn
hú kǎo
hú chòu
hú diào
hú yún
hú qù
hú lù
hú zuò
hú gǔ
hú dào
hú chuáng
hú yè
hú yáng
hú guǐ
hú yàn
hú niǎn
hú dì
hú qín
hú cāi
hú jiǎ
hú bǐng
hú lu
hú kǎn
hú dòng
hú nào
hú xū
hú zhōu
hú jī
hú lái
hú hú
hú ér
hú yǐ
hú sān
hú lún
hú yán
hú lí
hú cháng
hú bù
hú suī
hú yuè
hú yán
hú shuō
hú yí
hú yōng
hú jiā
hú fēn
hú chuài
hú gǒu
hú sūn
hú zhěng
hú dà
hú xíng
hú lán
hú wéi
hú lǎo
hú níng
hú sāi
hú lí
hú xiān
hú shòu
hú suàn
hú yí
hú wú
hú měng
hú tū
hú jiǎo
hú xǐ
hú tòng
hú chě
hú chá
hú chuī
hú chá
hú qìn
hú lài
hú xīng
hú shū
hú suī
hú zhī
hú cáo
hú zōu
hú má
hú dǐ
hú yùn
hú lù
hú qin
hú chá
hú lóng
hú chě
hú shā
hú piào
hú fú
hú cháo
hú shì
hú rán
hú lǔ
hú hé
hú tóng
hú bài
hú fěn
hú chén
hú shào
hú qìn
hú dá
hú gōng
hú bō
hú bì
hú lái
hú hùn
qiè cháng
pǐn cháng
hé cháng
dà cháng
yuè cháng
bèi cháng
bǎo cháng
shì cháng
biàn cháng
hú cháng
dì cháng
wèi cháng
cuì cháng
zhēng cháng
ān cháng
xiǎng cháng
xīn cháng
gēng cháng
xún cháng
qiǎn cháng
fèng cháng
qiū cháng
dàn cháng
dí cháng
zǔ cháng
jū cháng
zhēng cháng
biàn cháng
bú cháng
mèng cháng
hé cháng
xián cháng
xiá cháng
huān cháng
⒈ 何尝。
引《庄子·列御寇》：“其父梦之曰：‘使而子为墨者予也，闔胡尝视其良？既为秋柏之实矣。’”
郭庆藩集释：“闔，语助也。胡，何也。”
《后汉书·郑立传》：“自非拜军国之命，问族亲之忧，展敬坟墓，观省野物，胡尝扶杖出门乎？”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
尝读音：cháng尝cháng(1)基本义：（动）吃一点儿试试；辨别滋味。(2)（副）曾经。(3)（副）比喻经历过。