hú lu
hú mǎ
hú rán
hú chá
hú gǎo
hú shào
hú jiū
hú chǎn
hú běn
hú qí
hú tū
hú sān
hú lù
hú shí
hú tòng
hú bù
hú suī
hú zhī
hú chěng
hú lōu
hú ér
hú lǔ
hú kǎn
hú lè
hú má
hú táo
hú fēng
hú tiān
hú fú
hú diào
hú tī
hú cháo
hú jiǎo
hú yè
hú chuáng
hú niǎn
hú dào
hú měng
hú kǎo
hú tóng
hú chàn
hú sūn
hú piào
hú pàn
hú lái
hú ná
hú fēn
hú gǔ
hú lù
hú xū
hú chén
hú bái
hú guì
hú lǔ
hú dà
hú jī
hú huā
hú tóu
hú jié
hú dié
hú yáng
hú shū
hú bù
hú bō
hú sēng
hú dòu
hú tu
hú yuán
hú wéi
hú jiáo
hú qiāo
hú jiǎ
hú chě
hú mǔ
hú chá
hú chòu
hú xíng
hú shū
hú cáo
hú shì
hú níng
hú guǐ
hú shuō
hú zuò
hú yǔ
hú yán
hú jiā
hú chú
hú xiān
hú yún
hú fěn
hú zi
hú qìn
hú chōu
hú shā
hú bài
hú qín
hú yuè
hú shǔ
hú chuáng
hú shéng
hú zī
hú gǒu
hú gǒu
hú zōu
hú cháng
hú yàn
hú qìn
hú nòng
hú cáo
hú yōng
hú hú
hú lán
hú lóng
hú chá
hú tán
hú yuè
hú xì
hú chuǎng
hú lài
hú zuò
hú nǎi
hú yuàn
hú cāi
hú nào
hú shòu
hú dié
hú dòng
hú huà
hú chán
hú lǎo
hú lái
hú lú
hú píng
hú sāi
hú yǐ
hú dài
hú fú
hú zhōu
hú dí
hú xǐ
hú gōng
hú dá
hú tòng
hú làng
hú qìn
hú mào
hú shān
hú rán
hú yàn
hú kè
hú bì
hú zhěng
hú suàn
hú wú
hú yǎn
hú rén
hú bǐng
hú yùn
hú lù
hú hé
hú luàn
hú chuī
hú fēi
hú lián
hú suī
hú liū
hú yí
hú qù
hú yán
hú xīng
hú lí
hú hùn
hú dǐ
hú cái
hú chái
hú rán
hú fēng
hú lù
hú guā
hú hǒng
hú yí
hú qì
hú dì
hú jiāo
hú mò
hú jiā
hú dǎo
hú lú
hú lí
hú qín
hú mò
hú lūn
hú qiāng
hú lún
hú lù
hú chuài
hú chě
hú qin
hú líng
hú jī
hú zhā
hú jiǎo
hú nú
hú zhōu
⒈ 胡人和羌人。亦泛称西方和北方各族。
引汉蔡琰《悲愤诗》：“平土人脆弱，来兵皆胡羌。”
宋曾巩《地动》诗：“朝廷肃穆法度治，岂用懔懔忧胡羌。”
宋陆游《江上对酒作》诗：“汴洛我旧都， 燕赵我旧疆，请书一尺檄，为国平胡羌。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
羌读音：qiāng羌qiāng(1)（名）我国古代民族；东晋时曾建立后秦国（公元384…417）。(2)（名）羌族；我国少数民族之一；主要分布在四川：～族。