hú gǒu
hú bǐng
hú jiáo
hú xiān
hú liū
hú yáng
hú xīng
hú lí
hú dì
hú gǔ
hú chén
hú cháo
hú lú
hú rán
hú chuài
hú sēng
hú bài
hú měng
hú yuè
hú gōng
hú lù
hú zhōu
hú shān
hú ná
hú fēng
hú hú
hú zī
hú yàn
hú yàn
hú chuáng
hú guā
hú ér
hú yán
hú yí
hú qiāng
hú chá
hú píng
hú yuán
hú nòng
hú jiā
hú shū
hú lián
hú yǐ
hú nǎi
hú tī
hú qí
hú shū
hú zuò
hú fěn
hú dǎo
hú chěng
hú sūn
hú chòu
hú cáo
hú fēng
hú táo
hú chá
hú huà
hú tóng
hú jiǎo
hú suī
hú diào
hú xǐ
hú hǒng
hú chái
hú dí
hú qín
hú lái
hú zhōu
hú rán
hú qìn
hú tóu
hú tán
hú tu
hú lí
hú huā
hú běn
hú rén
hú dài
hú qì
hú cái
hú jī
hú bù
hú jiǎ
hú shòu
hú lǔ
hú lǔ
hú dié
hú chǎn
hú dà
hú bái
hú lú
hú shéng
hú bù
hú suī
hú líng
hú xíng
hú yùn
hú tiān
hú má
hú mǔ
hú jiǎo
hú cāi
hú yún
hú tòng
hú lù
hú lù
hú yuàn
hú lè
hú shuō
hú chàn
hú suàn
hú mǎ
hú yǔ
hú làng
hú lōu
hú mò
hú xì
hú lu
hú yí
hú jī
hú chú
hú pàn
hú chá
hú zuò
hú luàn
hú dòu
hú chán
hú tū
hú sān
hú fēi
hú dá
hú fú
hú xū
hú chě
hú nú
hú nào
hú chuáng
hú lù
hú jié
hú tòng
hú niǎn
hú lǎo
hú zhěng
hú mò
hú shào
hú guǐ
hú piào
hú kǎo
hú lún
hú kè
hú shì
hú wú
hú wéi
hú gǒu
hú yán
hú qìn
hú fú
hú zōu
hú zhā
hú lù
hú jiā
hú cáo
hú qiāo
hú sāi
hú dòng
hú shā
hú hé
hú rán
hú guì
hú fēn
hú chuī
hú dié
hú lóng
hú lài
hú lūn
hú qin
hú bì
hú cháng
hú lán
hú dǐ
hú dào
hú yōng
hú níng
hú chuǎng
hú qù
hú zi
hú shǔ
hú yuè
hú jiū
hú kǎn
hú gǎo
hú bō
hú qìn
hú shí
hú zhī
hú jiāo
hú yè
hú hùn
hú qín
hú chě
hú yǎn
hú mào
hú chōu
hú lái
⒈ 古代僧人跪坐致敬的礼节，右膝着地，竖左膝危坐，倦则两膝姿势互换。又称互跪。参阅《法苑珠林》卷二八、《释氏要览》卷中。
引南朝梁慧皎《高僧传·神异上·耆域》：“以晋惠之末至於洛阳，诸道人悉为作礼， 域胡跪，晏然不动容色。”
《景德传灯录·第二祖阿难》：“雪山中有五百仙人，覩兹瑞应，飞空而至，礼阿难足，胡跪白言：‘我於长老，当证佛法，愿垂大慈，度脱我等。’ 阿难默然受请。”
明宋濂《孚中禅师信公塔铭》：“其弟子似桂謁濂於禁林，合掌胡跪而为言。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
跪读音：guì跪guì（动）两膝弯曲；使一个或两个膝盖着地。