hú qìn
hú bǐng
hú shā
hú lù
hú lí
hú bái
hú chuǎng
hú rán
hú cháo
hú chén
hú fú
hú fú
hú lú
hú lái
hú chá
hú shéng
hú yuán
hú lù
hú jiǎ
hú liū
hú lù
hú shì
hú hé
hú dǎo
hú bù
hú qiāo
hú fēng
hú nào
hú fēi
hú jiǎo
hú qì
hú lí
hú cháng
hú dá
hú bō
hú chǎn
hú lè
hú shū
hú qín
hú yún
hú zhī
hú chě
hú lú
hú shān
hú shuō
hú nú
hú shū
hú sēng
hú suī
hú dà
hú tī
hú chěng
hú qìn
hú shǔ
hú xíng
hú yí
hú chú
hú tóu
hú jī
hú guā
hú kè
hú lóng
hú chuài
hú bù
hú xì
hú nǎi
hú zhā
hú qí
hú má
hú piào
hú lài
hú yuàn
hú píng
hú fēng
hú dào
hú lái
hú mǔ
hú luàn
hú dié
hú chá
hú lōu
hú yáng
hú dié
hú lǎo
hú xū
hú huà
hú zi
hú mò
hú jiā
hú tòng
hú gǒu
hú mào
hú yǎn
hú xīng
hú chàn
hú cáo
hú chōu
hú zī
hú jiǎo
hú yàn
hú xiān
hú lù
hú kǎo
hú lán
hú lǔ
hú zōu
hú sān
hú jiā
hú qín
hú dì
hú líng
hú niǎn
hú shòu
hú xǐ
hú tòng
hú jiū
hú bì
hú hǒng
hú chòu
hú nòng
hú qin
hú huā
hú tū
hú měng
hú yōng
hú gǎo
hú zhěng
hú mò
hú suī
hú gǒu
hú diào
hú guǐ
hú yán
hú guì
hú lūn
hú tiān
hú jié
hú yùn
hú jī
hú sūn
hú wú
hú zhōu
hú yuè
hú chái
hú běn
hú làng
hú pàn
hú shí
hú lián
hú chán
hú gǔ
hú lù
hú qìn
hú yán
hú dí
hú shào
hú zhōu
hú ér
hú chuáng
hú wéi
hú zuò
hú rán
hú tóng
hú dòu
hú kǎn
hú yuè
hú lǔ
hú dài
hú sāi
hú chá
hú dǐ
hú níng
hú chuī
hú lu
hú qù
hú mǎ
hú chuáng
hú gōng
hú hùn
hú fěn
hú yàn
hú táo
hú jiāo
hú rán
hú tu
hú hú
hú bài
hú yǔ
hú yí
hú chě
hú dòng
hú suàn
hú yǐ
hú jiáo
hú cáo
hú qiāng
hú cāi
hú zuò
hú tán
hú ná
hú yè
hú rén
hú cái
hú fēn
hú lún
hú chuài
⒈ 谓胡行乱走。
引明高明《琵琶记·牛氏规奴》：“院公，你那得知我喫小姐苦哩。并不许半步胡踹，又不要我説男儿那边厢去。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
踹读音：chuài踹chuài（动）脚底向外踢：把门～开。