hú qín
hú nú
hú chě
hú yàn
hú shéng
hú chěng
hú chuài
hú mò
hú fěn
hú chén
hú jiū
hú yuè
hú ér
hú chǎn
hú guǐ
hú tu
hú yí
hú xì
hú má
hú píng
hú shān
hú lù
hú jiā
hú qiāo
hú yí
hú dà
hú qín
hú dá
hú gōng
hú lǔ
hú guā
hú lù
hú huā
hú shū
hú hùn
hú dié
hú lài
hú dǐ
hú líng
hú shǔ
hú dì
hú suī
hú chá
hú suī
hú tóu
hú yán
hú gǔ
hú suàn
hú tòng
hú chōu
hú lù
hú chuáng
hú yáng
hú lūn
hú chú
hú jiáo
hú yuàn
hú jiǎo
hú yè
hú niǎn
hú qì
hú mǎ
hú xǐ
hú zuò
hú lí
hú lú
hú gǒu
hú nǎi
hú zi
hú bài
hú fú
hú chá
hú nào
hú yǎn
hú xiān
hú qin
hú yǐ
hú tán
hú lè
hú xíng
hú fú
hú shū
hú tòng
hú lái
hú bō
hú bù
hú jiāo
hú chá
hú liū
hú chán
hú lú
hú zhěng
hú měng
hú dào
hú luàn
hú cáo
hú tī
hú lián
hú zhōu
hú lái
hú rán
hú kè
hú chuī
hú bì
hú cāi
hú diào
hú wú
hú lōu
hú zhōu
hú yuán
hú tū
hú zhī
hú shuō
hú yàn
hú sān
hú běn
hú zōu
hú yán
hú chòu
hú yǔ
hú mào
hú lǎo
hú yùn
hú yuè
hú shí
hú tóng
hú xīng
hú lí
hú tiān
hú qiāng
hú shào
hú dòu
hú qìn
hú kǎo
hú pàn
hú làng
hú sūn
hú sāi
hú mǔ
hú xū
hú níng
hú cháng
hú chuáng
hú bù
hú rán
hú chě
hú gǎo
hú lù
hú ná
hú chái
hú rán
hú kǎn
hú zī
hú cái
hú jié
hú cáo
hú zhā
hú dòng
hú yōng
hú shā
hú guì
hú gǒu
hú jiǎo
hú dié
hú lǔ
hú huà
hú qí
hú fēn
hú cháo
hú rén
hú lán
hú dí
hú fēng
hú chuǎng
hú nòng
hú qìn
hú fēng
hú lù
hú bái
hú wéi
hú qù
hú piào
hú dǎo
hú lóng
hú lún
hú jī
hú bǐng
hú qìn
hú dài
hú sēng
hú jiǎ
hú fēi
hú hú
hú jiā
hú lu
hú hǒng
hú táo
hú mò
hú yún
hú shòu
hú hé
hú shì
hú chàn
hú jī
hú zuò
⒈ 胡说，乱说。
引《白雪遗音·马头调·寂寞寻春》：“屁声浪嗓不害羞，惹的奴家生閒气。再要胡嚼打你的嘴，不要惹个大没趣。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
嚼读音：jiáo,jué,jiào[ jiáo ]1. 用牙齿咬碎：细嚼慢咽。味同嚼蜡。