hú nào
hú chá
hú chě
hú bù
hú yǔ
hú huà
hú qù
hú suàn
hú fú
hú xì
hú qìn
hú dié
hú jiā
hú gǒu
hú yàn
hú yún
hú mò
hú jī
hú qin
hú rén
hú guì
hú chá
hú dà
hú jiǎo
hú nú
hú jié
hú chán
hú chěng
hú tán
hú lún
hú dào
hú lù
hú bù
hú yán
hú mǎ
hú chuī
hú zuò
hú zī
hú yí
hú zōu
hú gǎo
hú shū
hú lú
hú cái
hú lè
hú niǎn
hú yuán
hú xíng
hú shì
hú dá
hú gǔ
hú shòu
hú làng
hú diào
hú bǐng
hú lái
hú piào
hú lù
hú chuáng
hú jiā
hú cáo
hú má
hú kè
hú yáng
hú jī
hú hú
hú zhōu
hú jiǎ
hú zhī
hú dǐ
hú qiāng
hú zuò
hú gōng
hú sāi
hú jiāo
hú hé
hú lōu
hú xiān
hú běn
hú jiǎo
hú lián
hú cáo
hú cháng
hú lǔ
hú lūn
hú nǎi
hú ná
hú chuǎng
hú guā
hú líng
hú chòu
hú shān
hú yǐ
hú cháo
hú sēng
hú lóng
hú sūn
hú dié
hú fěn
hú táo
hú fēng
hú zhěng
hú qìn
hú yuè
hú pàn
hú kǎo
hú níng
hú xǐ
hú píng
hú dí
hú lu
hú hùn
hú dòu
hú chōu
hú xū
hú fēi
hú liū
hú guǐ
hú qiāo
hú shǔ
hú tiān
hú lù
hú mò
hú gǒu
hú chě
hú shā
hú yuàn
hú mào
hú dài
hú tū
hú dì
hú bō
hú zi
hú nòng
hú mǔ
hú zhōu
hú chǎn
hú shéng
hú suī
hú chén
hú shào
hú yè
hú lí
hú lù
hú lí
hú kǎn
hú tī
hú lái
hú shuō
hú bái
hú yuè
hú wú
hú qín
hú xīng
hú dǎo
hú bì
hú lù
hú shū
hú cāi
hú lán
hú chái
hú bài
hú qín
hú rán
hú sān
hú lú
hú tòng
hú tóng
hú tóu
hú huā
hú chuáng
hú hǒng
hú qìn
hú chuài
hú jiáo
hú qí
hú fēng
hú chá
hú yán
hú chàn
hú fú
hú yí
hú wéi
hú lǔ
hú qì
hú yǎn
hú chú
hú yōng
hú ér
hú rán
hú lǎo
hú shí
hú lài
hú měng
hú tòng
hú rán
hú dòng
hú yàn
hú luàn
hú fēn
hú tu
hú zhā
hú suī
hú jiū
hú yùn
⒈ 象声词。形容风声、笑声或器物震动的声音。
引宋沉括《岸老堂记》：“非步非騫，胡胡然循堦而鸣者，塏予以涧崖之冷风也。”
茅盾《子夜》一：“只有不很懂事的阿萱依然张大了嘴胡胡地笑。”
茅盾《赵先生想不通》：“他听得了胡胡的响声。老二或大少奶奶又已把电扇开起。”
⒉ 指胡琴。
引束为《好人田木瓜》：“白天上地劳动，黑夜就在这间小正房里看报、锯胡胡。”