hú kǎo
hú wéi
hú líng
hú yǐ
hú nú
hú qiāo
hú shuō
hú bài
hú bù
hú shū
hú qín
hú lūn
hú mào
hú lái
hú shū
hú chái
hú qù
hú qì
hú shā
hú rán
hú cáo
hú yáng
hú bù
hú yùn
hú chǎn
hú chōu
hú yuè
hú rán
hú shì
hú sūn
hú liū
hú měng
hú chě
hú qìn
hú lái
hú xíng
hú yàn
hú cāi
hú fú
hú yán
hú lián
hú dòng
hú jié
hú luàn
hú cháo
hú chuáng
hú gǔ
hú suàn
hú chén
hú lài
hú yí
hú dǎo
hú chěng
hú hùn
hú bì
hú fēng
hú chě
hú lù
hú lú
hú zuò
hú lōu
hú guì
hú huà
hú lù
hú lí
hú sāi
hú huā
hú nòng
hú chuǎng
hú qin
hú lóng
hú fěn
hú chá
hú gǒu
hú guǐ
hú diào
hú jiā
hú dǐ
hú tiān
hú yàn
hú wú
hú fēn
hú fú
hú dí
hú jī
hú lù
hú zi
hú lǔ
hú sēng
hú lè
hú zī
hú yǔ
hú mǎ
hú guā
hú xiān
hú mǔ
hú shòu
hú tòng
hú jiáo
hú qìn
hú xǐ
hú lǎo
hú gǎo
hú tóng
hú chuī
hú ná
hú tū
hú xū
hú chuài
hú jiāo
hú píng
hú lán
hú shān
hú zuò
hú chá
hú nǎi
hú jiā
hú fēng
hú shí
hú suī
hú tī
hú yí
hú zhī
hú kè
hú làng
hú lún
hú zhōu
hú fēi
hú tu
hú gōng
hú tóu
hú jiǎo
hú lí
hú yè
hú cái
hú tòng
hú yán
hú yuán
hú hǒng
hú piào
hú zōu
hú chàn
hú dié
hú yún
hú xīng
hú dié
hú gǒu
hú rén
hú zhōu
hú qí
hú suī
hú bái
hú mò
hú jiū
hú chuáng
hú dào
hú lǔ
hú mò
hú cháng
hú yǎn
hú běn
hú ér
hú má
hú dá
hú shǔ
hú shào
hú dì
hú táo
hú xì
hú lu
hú zhā
hú dòu
hú jiǎ
hú chá
hú shéng
hú hú
hú zhěng
hú sān
hú rán
hú chú
hú níng
hú yōng
hú yuàn
hú dài
hú lú
hú qiāng
hú dà
hú bō
hú kǎn
hú jī
hú nào
hú jiǎo
hú bǐng
hú qìn
hú pàn
hú yuè
hú chán
hú hé
hú qín
hú cáo
hú chòu
hú lù
hú lù
hú tán
hú niǎn
⒈ 大蒜。
引《东观汉记·李恂传》：“为兖州刺史，所种小麦、胡蒜，悉付从事，一无所留。”
《齐民要术·种蒜》引晋郭义恭《广志》：“蒜，有胡蒜，小蒜。”
宋范成大《巴蜀人好食生蒜臭不可近戏题》诗：“幸脱蔞藤醉，还遭胡蒜熏。丝蓴乡味好，归梦水连云。”
明李时珍《本草纲目·菜一·蒜》：“胡国有蒜，十子一株，名曰胡蒜，俗谓之大蒜是矣。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
蒜读音：suàn蒜suàn(1)（名）草本植物；地下鳞茎；味辣；有刺激性气味儿：～头｜～泥。(2)（名）这种植物的鳞茎：～苗。