hú zī
hú yún
hú jiáo
hú ná
hú sūn
hú chuǎng
hú shū
hú chě
hú cáo
hú shì
hú zhōu
hú xì
hú làng
hú lǎo
hú tòng
hú cháo
hú guǐ
hú kè
hú hú
hú lí
hú lù
hú huā
hú yàn
hú sān
hú lūn
hú shào
hú zhā
hú chén
hú lái
hú xiān
hú nòng
hú lú
hú yōng
hú jī
hú dì
hú chǎn
hú bù
hú dǐ
hú yùn
hú lán
hú fēi
hú bài
hú qiāng
hú yán
hú bái
hú zuò
hú luàn
hú chái
hú jiǎ
hú jiǎo
hú suī
hú fú
hú dié
hú sēng
hú shòu
hú chuáng
hú mò
hú qín
hú zōu
hú lún
hú xíng
hú tán
hú kǎo
hú wú
hú měng
hú rán
hú chú
hú chá
hú tī
hú qí
hú liū
hú xū
hú bō
hú hùn
hú píng
hú nú
hú fēng
hú niǎn
hú guā
hú qìn
hú tiān
hú lu
hú guì
hú jié
hú chě
hú yán
hú gǒu
hú lù
hú mǎ
hú lí
hú lǔ
hú qiāo
hú nào
hú nǎi
hú yǔ
hú níng
hú yí
hú fú
hú lè
hú ér
hú mò
hú yí
hú chuáng
hú yuè
hú chōu
hú shuō
hú má
hú wéi
hú fēn
hú qìn
hú gǒu
hú dòu
hú gǎo
hú fěn
hú yè
hú lǔ
hú sāi
hú rán
hú táo
hú qin
hú lú
hú diào
hú lù
hú jiǎo
hú suàn
hú pàn
hú tóng
hú huà
hú rén
hú dài
hú jiā
hú chuài
hú mào
hú yǐ
hú jī
hú piào
hú jiū
hú qì
hú yuàn
hú hǒng
hú tóu
hú yuè
hú zuò
hú chá
hú jiā
hú lóng
hú qín
hú rán
hú tu
hú dào
hú gōng
hú jiāo
hú zhōu
hú lù
hú dǎo
hú yáng
hú bǐng
hú zhī
hú chěng
hú mǔ
hú shā
hú cái
hú tòng
hú suī
hú zhěng
hú yàn
hú hé
hú lài
hú dí
hú lián
hú dá
hú yǎn
hú bù
hú bì
hú kǎn
hú yuán
hú chán
hú qìn
hú shū
hú líng
hú shǔ
hú chuī
hú cāi
hú shí
hú cáo
hú qù
hú chá
hú chàn
hú shān
hú běn
hú dié
hú cháng
hú dà
hú xǐ
hú xīng
hú lōu
hú zi
hú gǔ
hú shéng
hú dòng
hú chòu
hú lù
hú fēng
hú lái
hú tū
⒈ 亦作“胡嘲”。胡说。
引《初刻拍案惊奇》卷十三：“那老成的道：‘不要胡嘈，六老平生不是这样人。’”
《豆棚闲话·大和尚假意超升》：“或是起建殿宇，修盖鐘楼，装塑金相，印请藏经，趁口胡嘲，骗钱骗米。”
随意乱说，瞎编。《初刻拍案惊奇．卷一三》：「那老成的道：『不要胡嘈！六老平生不是这样人。』」也作「胡柴」、「胡诌」。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
嘈读音：cáo嘈cáo（形）声音杂乱：人声～杂。