hú lūn
hú hǒng
hú gōng
hú chǎn
hú nǎi
hú tū
hú dié
hú chén
hú zi
hú gǎo
hú yán
hú jiāo
hú chěng
hú píng
hú tóu
hú chě
hú chá
hú lù
hú mǔ
hú lún
hú xǐ
hú chuáng
hú bái
hú qín
hú cāi
hú yùn
hú guā
hú yún
hú tòng
hú yǎn
hú zhōu
hú chòu
hú lán
hú tiān
hú lài
hú yuè
hú qin
hú jiǎo
hú bō
hú lōu
hú lián
hú lǔ
hú gǒu
hú shào
hú lú
hú jiā
hú yǔ
hú tòng
hú zhī
hú lú
hú mǎ
hú bǐng
hú jiǎo
hú yōng
hú wú
hú xíng
hú fú
hú zhā
hú xīng
hú niǎn
hú cái
hú qù
hú xiān
hú lóng
hú yè
hú sāi
hú shì
hú shéng
hú dào
hú qìn
hú rán
hú lǎo
hú jī
hú yǐ
hú qì
hú shū
hú suàn
hú lè
hú ér
hú dié
hú chú
hú yí
hú chōu
hú qí
hú dòu
hú chái
hú tī
hú jié
hú cháo
hú tu
hú nú
hú hú
hú dì
hú dǎo
hú kè
hú zōu
hú mò
hú shū
hú zī
hú làng
hú gǒu
hú huā
hú běn
hú huà
hú yí
hú shí
hú shǔ
hú chuī
hú jiǎ
hú fěn
hú diào
hú fú
hú fēi
hú suī
hú xū
hú chuǎng
hú nào
hú luàn
hú liū
hú yàn
hú lu
hú wéi
hú chán
hú yáng
hú dǐ
hú jiā
hú dí
hú qiāng
hú cháng
hú zuò
hú zhěng
hú qìn
hú sēng
hú fēng
hú dòng
hú yuán
hú zhōu
hú shā
hú nòng
hú bài
hú zuò
hú yuàn
hú yàn
hú hé
hú měng
hú rán
hú rén
hú chuáng
hú níng
hú piào
hú hùn
hú lái
hú tóng
hú lù
hú mào
hú bù
hú dài
hú mò
hú qiāo
hú yán
hú chàn
hú sūn
hú tán
hú qìn
hú kǎn
hú gǔ
hú yuè
hú chá
hú xì
hú guì
hú lù
hú guǐ
hú lí
hú fēn
hú má
hú fēng
hú jī
hú dà
hú shān
hú lí
hú pàn
hú sān
hú rán
hú lái
hú cáo
hú lù
hú líng
hú shuō
hú qín
hú chuài
hú cáo
hú lǔ
hú dá
hú táo
hú lù
hú chě
hú kǎo
hú ná
hú bù
hú shòu
hú jiáo
hú chá
hú bì
hú jiū
hú suī
⒈ 何乃。
引唐李白《古风》之二三：“人生鸟过目，胡乃自结束。”
金王若虚《滹南诗话》卷下：“意到即用，初不必校，古律皆然，胡乃妄为云云也。但律诗比古稍严，必亲邻之韵乃可耳。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
乃读音：nǎi乃nǎi(1)〈书〉(2)（动）是；就（是）；实在（是）：失败～成功之母。(3)（连）于是：因山势高峻；～在山腰休息片刻。(4)（连）才：惟虚心～能进步。(5)（代）你；你的：～父｜～兄。