hú chuài
hú chuǎng
hú yǔ
hú xiān
hú yàn
hú zhōu
hú dào
hú lán
hú ér
hú shí
hú jī
hú qiāo
hú gǒu
hú chǎn
hú bì
hú lǔ
hú yuè
hú chuáng
hú dì
hú xīng
hú bù
hú dǐ
hú lù
hú fēn
hú cáo
hú dǎo
hú lài
hú lù
hú jiā
hú jiā
hú lūn
hú jiǎo
hú yí
hú cháo
hú nòng
hú guā
hú shān
hú xì
hú běn
hú yí
hú yán
hú lu
hú chá
hú jiǎ
hú mò
hú chàn
hú tóu
hú gǔ
hú táo
hú suī
hú chōu
hú chě
hú yún
hú jié
hú qín
hú suī
hú jiáo
hú dòu
hú lè
hú shào
hú tī
hú qin
hú mǎ
hú wú
hú zuò
hú yáng
hú kǎo
hú qín
hú suàn
hú qìn
hú dòng
hú mǔ
hú lú
hú chuáng
hú shǔ
hú yuàn
hú zi
hú cāi
hú lí
hú měng
hú shā
hú yùn
hú chán
hú bō
hú lián
hú zhī
hú zī
hú tòng
hú gǎo
hú cái
hú piào
hú fēng
hú shòu
hú yuè
hú rán
hú guǐ
hú liū
hú má
hú lǎo
hú kè
hú dí
hú líng
hú hú
hú dài
hú chěng
hú chái
hú lún
hú chú
hú sāi
hú yuán
hú hǒng
hú fēi
hú shū
hú lái
hú níng
hú chá
hú lù
hú rán
hú ná
hú guì
hú shéng
hú zhōu
hú chuī
hú yǎn
hú huā
hú fěn
hú tán
hú nào
hú lí
hú rén
hú hé
hú xǐ
hú chén
hú nǎi
hú píng
hú wéi
hú gōng
hú lǔ
hú sūn
hú lōu
hú qiāng
hú tòng
hú zhěng
hú bái
hú huà
hú chòu
hú chě
hú sēng
hú yè
hú xíng
hú bù
hú shū
hú nú
hú bǐng
hú dá
hú pàn
hú yǐ
hú lù
hú niǎn
hú fú
hú sān
hú qìn
hú qù
hú qìn
hú yàn
hú zhā
hú dà
hú lù
hú jiū
hú kǎn
hú bài
hú lóng
hú jī
hú shuō
hú fēng
hú làng
hú mò
hú lú
hú yán
hú tóng
hú jiǎo
hú dié
hú dié
hú tū
hú cáo
hú qì
hú lái
hú hùn
hú shì
hú tiān
hú cháng
hú zōu
hú xū
hú fú
hú gǒu
hú mào
hú jiāo
hú tu
hú chá
hú qí
hú luàn
hú yōng
hú rán
hú zuò
hú diào
⒈ 胡与秦。犹中外。比喻相距很远。
引《文选·苏武＜诗＞之一》：“昔者常相近，邈若胡与秦。”
张铣注：“胡秦，相去远也。”
晋傅玄《豫章行苦相篇》：“昔为形与影，今为胡与秦。胡秦不相见，一絶踰参辰。”
唐于逖《忆舍弟》诗：“安知汝与我，乖隔同胡秦。”
古时西域称中国为「秦」。胡秦指中国和西北边塞地区。比喻相隔遥远。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
秦读音：qín秦qín(1)（名）周朝国名；在今陕西中部；甘肃东部。(2)（名）朝代；公元前221…公元前206；秦始皇嬴政所建。(3)（名）指陕西和甘肃。特指陕西。(4)（名）（Qín）姓。