hú gǎo
hú jiǎo
hú shān
hú chá
hú dǐ
hú diào
hú rén
hú qìn
hú lǎo
hú qin
hú qín
hú zhěng
hú jié
hú lù
hú tòng
hú dà
hú cái
hú chě
hú cáo
hú lán
hú lù
hú dǎo
hú chuī
hú dì
hú zi
hú fēi
hú xīng
hú yún
hú shǔ
hú yí
hú nào
hú lu
hú pàn
hú tī
hú chuǎng
hú suī
hú guì
hú nǎi
hú líng
hú yǎn
hú chàn
hú qí
hú nòng
hú bài
hú cháo
hú lóng
hú ná
hú zhī
hú shào
hú yǔ
hú tóu
hú bù
hú sāi
hú fēng
hú běn
hú níng
hú cāi
hú kǎn
hú yáng
hú chú
hú tū
hú jiū
hú qiāng
hú tòng
hú yuè
hú lú
hú shū
hú chuáng
hú dòng
hú lái
hú shā
hú liū
hú fěn
hú shòu
hú wéi
hú chá
hú chuáng
hú mǔ
hú lí
hú wú
hú sūn
hú zhōu
hú yǐ
hú shuō
hú lún
hú huā
hú jiāo
hú xǐ
hú chǎn
hú mò
hú lái
hú zhōu
hú lǔ
hú shū
hú chěng
hú jī
hú ér
hú gǔ
hú suàn
hú yè
hú qìn
hú niǎn
hú mò
hú tán
hú tiān
hú jiā
hú cháng
hú lè
hú yí
hú kè
hú xiān
hú yuè
hú jiáo
hú xì
hú gǒu
hú yùn
hú chòu
hú yuàn
hú nú
hú xū
hú gōng
hú dài
hú mào
hú guǐ
hú chén
hú lǔ
hú má
hú zhā
hú zōu
hú chá
hú piào
hú bō
hú hùn
hú dòu
hú yán
hú chái
hú huà
hú shí
hú luàn
hú chōu
hú hǒng
hú píng
hú lūn
hú dié
hú lù
hú qín
hú kǎo
hú jiā
hú lōu
hú bái
hú dié
hú zī
hú hé
hú chě
hú mǎ
hú rán
hú lài
hú cáo
hú gǒu
hú dí
hú fú
hú guā
hú chuài
hú yàn
hú xíng
hú sēng
hú dào
hú lú
hú làng
hú shì
hú yán
hú lù
hú jiǎo
hú lián
hú chán
hú suī
hú sān
hú zuò
hú shéng
hú qìn
hú lí
hú dá
hú fēn
hú yàn
hú zuò
hú měng
hú jī
hú bǐng
hú bì
hú tóng
hú qiāo
hú táo
hú qì
hú yōng
hú jiǎ
hú yuán
hú tu
hú fú
hú fēng
hú rán
hú hú
hú rán
hú qù
hú bù
hú lù
⒈ 亦作“胡狢”。亦作“胡貊”。古代称北方各民族。
引《晏子春秋·谏下一》：“今夫胡狢戎狄之蓄狗也，多者十有餘，寡者五六，然不相害伤。”
张纯一校注：“孙云：狢当为貉。”
《荀子·强国》：“今秦南乃有沙羡与俱，是乃江南也，北与胡貉为隣，西有巴戎。”
《淮南子·齐俗训》：“胡、貉、匈奴之国，纵体拖髮，箕倨反言而国不亡者，未必无礼也。”
《后汉书·祭肜传论》：“﹝祭肜﹞且临守偏海，政移獷俗，徼人请符以立信， 胡貊数级於郊下。”
宋苏辙《颍州择胜亭诗》：“胡貊之民，驾车以游，外缠毳韦，内辑貂鼬。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
貉读音：hé,háo,mò[ mò ]1. 古同“貊”。