hú bài
hú fú
hú qín
hú tóng
hú sūn
hú qìn
hú yuàn
hú yuán
hú kǎn
hú fēn
hú huà
hú lǔ
hú chuáng
hú zi
hú lú
hú dié
hú qin
hú sēng
hú níng
hú má
hú lún
hú chán
hú dài
hú chái
hú pàn
hú jiǎo
hú chòu
hú fěn
hú hú
hú gǎo
hú shào
hú chuáng
hú xīng
hú yàn
hú mò
hú zuò
hú cái
hú bō
hú dǐ
hú lú
hú yán
hú ná
hú kǎo
hú diào
hú shǔ
hú cáo
hú chě
hú yōng
hú zhōu
hú chá
hú yùn
hú mǔ
hú tū
hú xì
hú bǐng
hú yí
hú zhī
hú mò
hú ér
hú lù
hú zōu
hú shān
hú chàn
hú qiāo
hú lūn
hú guǐ
hú běn
hú fú
hú shā
hú qín
hú bì
hú lè
hú shū
hú chōu
hú hé
hú yǎn
hú huā
hú dié
hú wú
hú jī
hú xíng
hú dá
hú cháng
hú chá
hú chú
hú lóng
hú lù
hú lái
hú lán
hú hǒng
hú bái
hú chá
hú xiān
hú chǎn
hú chě
hú gǒu
hú zī
hú xǐ
hú lōu
hú dà
hú niǎn
hú yuè
hú shéng
hú jiāo
hú jié
hú yè
hú cāi
hú mào
hú shì
hú lù
hú suī
hú jiǎo
hú kè
hú cáo
hú jiū
hú tu
hú tòng
hú chuǎng
hú lài
hú zuò
hú lu
hú qù
hú guā
hú chén
hú rán
hú chěng
hú hùn
hú liū
hú dào
hú lí
hú tóu
hú nào
hú yǔ
hú táo
hú shū
hú xū
hú yí
hú zhā
hú lǎo
hú cháo
hú yuè
hú nú
hú lián
hú bù
hú suī
hú piào
hú chuī
hú tòng
hú gōng
hú tiān
hú sāi
hú qì
hú dòng
hú qìn
hú lù
hú dì
hú shòu
hú fēng
hú shuō
hú jiǎ
hú jī
hú qí
hú fēi
hú nòng
hú nǎi
hú làng
hú chuài
hú gǒu
hú měng
hú jiáo
hú yáng
hú qiāng
hú guì
hú dǎo
hú dí
hú yún
hú lǔ
hú fēng
hú rán
hú wéi
hú suàn
hú luàn
hú gǔ
hú lù
hú qìn
hú yán
hú bù
hú sān
hú píng
hú líng
hú yàn
hú lái
hú jiā
hú zhěng
hú tī
hú zhōu
hú jiā
hú tán
hú dòu
hú lí
hú rén
hú rán
hú yǐ
hú shí
hú mǎ
⒈ 亦作“胡荾”。即芫荽，俗称“香菜”。
引晋陆翽《邺中记》：“石勒讳胡，胡物皆改名，名胡饼曰麻饼，胡荽曰香荽。”
《齐民要术·种蒜》引晋张华《博物志》：“张騫使西域，得大蒜胡荽。”
植物名。繖形科胡荽属，一年生草本。原产地中海沿岸，有强烈气味，高三十至六十公分。茎直立、有条纹、中空；叶为羽状复叶、细裂有锯齿；花细、簇聚如繖、实圆无翅。供食用、调味佐料或入药。
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
荽读音：suī见〔芫荽〕