hú yàn
hú suàn
hú tóu
hú qìn
hú sāi
hú shéng
hú nú
hú bù
hú chán
hú rán
hú zuò
hú tòng
hú xíng
hú gōng
hú yuàn
hú tóng
hú liū
hú huà
hú bì
hú jiū
hú dǎo
hú bǐng
hú chá
hú qiāo
hú lè
hú zi
hú mò
hú lái
hú xiān
hú guǐ
hú qín
hú lián
hú lù
hú rén
hú suī
hú chě
hú zhōu
hú tiān
hú hǒng
hú chá
hú lōu
hú shuō
hú shí
hú yǐ
hú xì
hú kǎn
hú cái
hú běn
hú gǒu
hú bù
hú jiǎo
hú chòu
hú yán
hú jī
hú jiǎo
hú zhā
hú chǎn
hú lūn
hú fú
hú ná
hú wú
hú zuò
hú yáng
hú qin
hú rán
hú yùn
hú qín
hú lú
hú lí
hú sūn
hú lù
hú mǎ
hú hé
hú zōu
hú chuī
hú jiāo
hú yuè
hú fēi
hú shào
hú lù
hú jiǎ
hú hú
hú bái
hú dài
hú dòu
hú hùn
hú dòng
hú líng
hú táo
hú píng
hú gǎo
hú shā
hú zhěng
hú xū
hú qì
hú yún
hú gǔ
hú yōng
hú chái
hú nǎi
hú mǔ
hú yàn
hú chě
hú měng
hú tū
hú lǔ
hú qiāng
hú má
hú dào
hú dá
hú dì
hú guā
hú qí
hú yí
hú fú
hú piào
hú shì
hú lóng
hú yuán
hú tòng
hú bō
hú jiā
hú dié
hú cháng
hú xīng
hú chěng
hú lún
hú chàn
hú chá
hú chén
hú jiā
hú cháo
hú kǎo
hú fēn
hú jié
hú shū
hú qù
hú sān
hú yí
hú dí
hú zhī
hú chú
hú cāi
hú lú
hú dié
hú xǐ
hú làng
hú wéi
hú shǔ
hú lí
hú tu
hú chuáng
hú chōu
hú chuáng
hú pàn
hú gǒu
hú diào
hú huā
hú fěn
hú qìn
hú lán
hú bài
hú lǔ
hú zhōu
hú mò
hú yǔ
hú shòu
hú shū
hú lài
hú chuǎng
hú lù
hú fēng
hú lù
hú chuài
hú kè
hú yǎn
hú qìn
hú yuè
hú dǐ
hú nào
hú luàn
hú lái
hú ér
hú jiáo
hú shān
hú cáo
hú tī
hú nòng
hú tán
hú rán
hú cáo
hú yán
hú dà
hú sēng
hú suī
hú níng
hú lǎo
hú fēng
hú niǎn
hú guì
hú jī
hú mào
hú yè
hú zī
hú lu
jiāng chú
fèng chú
yí chú
zhòng chú
sù chú
xiǎo chú
pǐ chú
líng chú
zhòng chú
yào chú
rǔ chú
nì chú
fú chú
hú chú
wǎn chú
yàn chú
jiū chú
é chú
yuān chú
yuān chú
yā chú
gū chú
yā chú
lóng chú
shǎo chú
jī chú
yīng chú
sēng chú
⒈ 胡人小儿； 胡人僮仆。
引唐岑参《卫节度赤骠马歌》：“紫髯胡雏金剪刀，平明剪出三鬉高。”
唐苏郁《咏和亲》：“君王莫信和亲策，生得胡雏虏更多。”
明汤显祖《紫钗记·回求仆马》：“不用吹簫《僮约》，结柳奴星，有剪髮胡雏。好教你垂鞭接马玉童扶，衣箱别有平头护。”
亦指年轻的外国人。 陈三立《王木斋见过话海上旧游》诗：“轻雷初在楼臺外，閒数胡雏缓缓归。”
⒉ 对胡人的蔑称。亦特用为对后赵石勒、唐安禄山的蔑称。 《晋书·石勒载记上》：“年十四，随邑人行贩洛阳，倚啸上东门。
引王衍见而异之，顾谓左右曰：‘向者胡雏，吾观其声视有奇志，恐将为天下之患。’驰遣收之，会勒已去。”
《新唐书·张九龄传》：“安禄山初以范阳偏校入奏，气骄蹇， 九龄谓裴光庭曰：‘乱幽州者，此胡雏也。’”
唐杜甫《中夜》诗：“胡雏负恩泽，嗟尔太平人。”
仇兆鳌注：“负恩泽，追恨禄山，盖自天寳初而祸绵不息，致不能为太平之人也。”
宋赵令畤《侯鲭录》卷六：“张巡之守睢阳，玄宗已幸蜀，胡雏方炽，孤城势蹙。”
明刘基《煌煌京洛行》诗：“妖星入太极， 胡雏登御床。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
雏读音：chú雏chú（名）幼小的禽兽：鸡～。