hú fěn
hú rán
hú jiā
hú qín
hú tu
hú gǎo
hú jiǎo
hú mǎ
hú luàn
hú lǔ
hú jiāo
hú yàn
hú dié
hú pàn
hú měng
hú yōng
hú lí
hú dòu
hú tóu
hú shì
hú kǎn
hú nú
hú zuò
hú shū
hú rán
hú lái
hú dì
hú jiū
hú shuō
hú chá
hú yán
hú bái
hú kè
hú dǎo
hú huà
hú shòu
hú táo
hú chá
hú jī
hú lù
hú gǔ
hú jiǎo
hú cáo
hú lóng
hú dié
hú yǔ
hú yǐ
hú lù
hú jiáo
hú lu
hú níng
hú xīng
hú hú
hú tán
hú suī
hú chuài
hú mǔ
hú tóng
hú chě
hú lǎo
hú yán
hú wú
hú yuàn
hú hùn
hú dá
hú xǐ
hú guā
hú zi
hú chěng
hú fú
hú yáng
hú ná
hú liū
hú kǎo
hú piào
hú píng
hú shào
hú zī
hú jiǎ
hú cāi
hú shéng
hú bù
hú rén
hú huā
hú lōu
hú zhěng
hú xíng
hú jié
hú fú
hú sēng
hú chuáng
hú yún
hú shān
hú yàn
hú qìn
hú yuè
hú suī
hú zhōu
hú xū
hú zhā
hú lí
hú yǎn
hú chén
hú mò
hú lūn
hú lán
hú xì
hú chá
hú rán
hú lián
hú dǐ
hú chǎn
hú zōu
hú fēi
hú dà
hú qìn
hú fēn
hú bài
hú hé
hú nào
hú guǐ
hú sūn
hú tī
hú tòng
hú qìn
hú fēng
hú hǒng
hú bǐng
hú yuè
hú cáo
hú qin
hú suàn
hú lǔ
hú cháng
hú shí
hú chàn
hú ér
hú gōng
hú bō
hú cháo
hú jī
hú nǎi
hú yùn
hú niǎn
hú yí
hú lù
hú bì
hú mò
hú gǒu
hú chě
hú mào
hú cái
hú shū
hú chú
hú zhī
hú lún
hú dòng
hú lú
hú lú
hú chōu
hú lái
hú dào
hú líng
hú lè
hú chái
hú fēng
hú lù
hú qì
hú guì
hú zhōu
hú lài
hú gǒu
hú sāi
hú zuò
hú yè
hú tòng
hú nòng
hú chán
hú tiān
hú xiān
hú chuáng
hú diào
hú qù
hú běn
hú sān
hú lù
hú bù
hú má
hú dí
hú chuǎng
hú yuán
hú chòu
hú tū
hú chuī
hú shā
hú qiāo
hú làng
hú wéi
hú shǔ
hú dài
hú qín
hú yí
hú qiāng
hú qí
hú jiā
⒈ 即胡笳。参见“胡笳”。
引《文选·李陵＜答苏武书＞》：“胡笳互动，牧马悲鸣。”
李善注：“﹝笳﹞《説文》作葭。”
《晋书·隐逸传·夏统》：“鼓吹乱作，胡葭长鸣。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
葭读音：jiā葭jiā(1)（名）初生的芦苇。(2)（名）姓。