hú tòng
hú mò
hú shū
hú yè
hú gǒu
hú lù
hú bái
hú zhī
hú dí
hú yán
hú jiāo
hú shì
hú píng
hú lǎo
hú dòng
hú lián
hú dá
hú suī
hú gǔ
hú tiān
hú yí
hú rán
hú zuò
hú táo
hú qín
hú cāi
hú lù
hú mǔ
hú fēi
hú jī
hú shòu
hú chěng
hú niǎn
hú jié
hú lōu
hú xíng
hú lú
hú qiāng
hú shū
hú jiǎ
hú rán
hú huà
hú chán
hú lú
hú yún
hú jiū
hú nòng
hú má
hú mò
hú hǒng
hú fēng
hú kè
hú rén
hú luàn
hú xū
hú dǎo
hú yǔ
hú ér
hú lù
hú qiāo
hú fú
hú lè
hú pàn
hú yáng
hú chě
hú piào
hú bǐng
hú lí
hú guā
hú měng
hú shā
hú nào
hú yuè
hú tóng
hú yàn
hú qù
hú huā
hú qìn
hú tán
hú lù
hú chá
hú nú
hú yuè
hú wú
hú mào
hú xīng
hú lǔ
hú lí
hú shǔ
hú yí
hú diào
hú nǎi
hú kǎn
hú shí
hú lūn
hú xǐ
hú jī
hú shān
hú guǐ
hú sēng
hú lài
hú fú
hú cáo
hú chàn
hú qí
hú tū
hú chuáng
hú hé
hú sān
hú líng
hú jiā
hú bō
hú chǎn
hú yǎn
hú yǐ
hú yàn
hú cháo
hú dòu
hú sūn
hú chōu
hú qin
hú lún
hú yuàn
hú tóu
hú jiáo
hú qín
hú liū
hú jiǎo
hú xiān
hú kǎo
hú chuǎng
hú yōng
hú yuán
hú zhōu
hú fěn
hú dié
hú chá
hú dǐ
hú ná
hú cáo
hú lán
hú cái
hú jiā
hú shuō
hú hú
hú qìn
hú gǒu
hú gǎo
hú shào
hú cháng
hú lái
hú chén
hú gōng
hú bài
hú lu
hú tī
hú dì
hú yán
hú zhōu
hú suī
hú wéi
hú lóng
hú hùn
hú zuò
hú lái
hú xì
hú chuài
hú qì
hú mǎ
hú shéng
hú lǔ
hú tu
hú chuáng
hú chái
hú bù
hú běn
hú chá
hú sāi
hú zhěng
hú chòu
hú lù
hú suàn
hú bì
hú zōu
hú rán
hú chuī
hú fēng
hú zi
hú tòng
hú chú
hú jiǎo
hú dài
hú dà
hú chě
hú guì
hú níng
hú zī
hú fēn
hú qìn
hú dié
hú làng
hú bù
hú zhā
hú dào
hú yùn
⒈ 同“胡越”。
引《汉书·异姓诸侯王表序》：“内锄雄俊，外攘胡粤。”
颜师古注：“粤，古越字。”
宋陆游《有客》诗：“洗心谢宿愆，世事等胡粤。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
粤读音：yuè1.指广东、广西：两～。
2.广东的别称：～剧。