hú gōng
hú yè
hú wéi
hú jiǎ
hú piào
hú tóng
hú zhōu
hú tán
hú tòng
hú shí
hú rán
hú lài
hú bō
hú rán
hú bù
hú chuài
hú lián
hú fěn
hú yuàn
hú lái
hú fēng
hú dǐ
hú lái
hú fēi
hú má
hú jī
hú yǎn
hú tī
hú chá
hú cáo
hú chán
hú níng
hú niǎn
hú mào
hú cāi
hú dǎo
hú jiāo
hú bǐng
hú qín
hú mò
hú xiān
hú hùn
hú qì
hú kǎo
hú dá
hú běn
hú qìn
hú zōu
hú zhōu
hú huà
hú jiǎo
hú guǐ
hú bì
hú jiáo
hú dào
hú chǎn
hú lù
hú shū
hú kè
hú hú
hú mǎ
hú dié
hú zī
hú shǔ
hú shào
hú chá
hú yún
hú tiān
hú sāi
hú qìn
hú chěng
hú jī
hú shéng
hú diào
hú lù
hú yàn
hú sūn
hú ér
hú fēn
hú huā
hú dié
hú jiǎo
hú guì
hú cháng
hú qín
hú lǔ
hú zi
hú lǔ
hú yuè
hú chě
hú lún
hú chén
hú chàn
hú pàn
hú guā
hú qí
hú tū
hú qin
hú hǒng
hú lóng
hú líng
hú yán
hú zhā
hú jiū
hú xíng
hú làng
hú yuè
hú xǐ
hú qìn
hú lù
hú lú
hú hé
hú chuī
hú chuǎng
hú shuō
hú jiā
hú xīng
hú rén
hú qiāng
hú chuáng
hú luàn
hú suàn
hú rán
hú tóu
hú bù
hú kǎn
hú sān
hú jiā
hú yùn
hú fēng
hú chú
hú lè
hú liū
hú dí
hú yí
hú lǎo
hú dì
hú xū
hú yàn
hú zhī
hú yí
hú shòu
hú lú
hú fú
hú mǔ
hú chōu
hú lù
hú wú
hú suī
hú gǔ
hú yán
hú cáo
hú fú
hú ná
hú zuò
hú shān
hú tòng
hú nào
hú lí
hú gǒu
hú shā
hú bái
hú yǐ
hú mò
hú qù
hú jié
hú dài
hú dòu
hú lūn
hú chòu
hú gǎo
hú chái
hú shū
hú qiāo
hú yǔ
hú lōu
hú dòng
hú sēng
hú zuò
hú suī
hú bài
hú gǒu
hú lù
hú lu
hú shì
hú chě
hú měng
hú nú
hú yuán
hú píng
hú chá
hú chuáng
hú yōng
hú cháo
hú tu
hú zhěng
hú xì
hú táo
hú yáng
hú dà
hú nòng
hú nǎi
hú lí
hú lán
hú cái
wā chuī
háo chuī
jìng chuī
biān chuī
gào chuī
nuǎn chuī
cǎi chuī
jūn chuī
nuǎn chuī
héng chuī
qiè chuī
zhǐ chuī
jīn chuī
lóng chuī
guò chuī
méi chuī
qí chuī
xiāng chuī
qiū chuī
shén chuī
shāng chuī
fèng chuī
xiāo chuī
làn chuī
pí chuī
shān chuī
wā chuī
yù chuī
gǔ chuī
yě chuī
sōng chuī
hán chuī
zá chuī
qiāng chuī
miào chuī
náo chuī
luán chuī
hú chuī
guǐ chuī
xiā chuī
huī chuī
gē chuī
fā chuī
liáng chuī
bǎo chuī
piāo chuī
qīng chuī
shuāng chuī
bí chuī
yǎ chuī
胡吹húchuī
(1) 不着边际地说大话;瞎吹
(.好工具)英brag;boast outrageously⒈ 胡乱吹牛。
引赵树理《三里湾·治病竞赛》：“灵芝是个很实在的姑娘，大家都相信她不是胡吹。”
胡hú(1)（名）古代泛称北方和西方的少数民族：～人。(2)（形）古代称来自北方和西方少数民族的（东西）；也泛指来自国外的（东西）：～琴｜～桃｜～椒。(3)姓。(4)（副）表示随意乱来：～闹｜～说。(5)（代）〈书〉疑问词；为什么；何故：～不归？(6)（名）胡子：～须。
吹读音：chuī吹chuī(1)（动）合拢嘴用力吐气：～口哨。(2)（动）空气流动：风～雨打。(3)（动）说大话：～牛。(4)（形）事情失败：这事～了。